Columns van Smoel.nl

De Mol
door Janske Mollen


Je kent ze wel die verzamelaars. De gekste dingen worden in hun bezit onderdeel van een verzameling. Suikerzakjes, sigarenbandjes. postzegels, colablikjes, geld. Laatst kwam ik zelfs iemand tegen die al zijn geld omzette in bierglazen. “En wat doe je dan met al dat bier?” vroeg ik me smachtend af. Meneer was een wijndrinker.
Lange tijd versleet ik verzamelaars voor weirdo’s, de randgevallen van de samenleving. Verzamelen was een manier om grip te krijgen op het leven zonder daar zelf iets sociaals en communicatiefs voor te hoeven doen. Meende ik.
Totdat ik een winkel binnen liep en tussen alle andere prullaria beeldjes zag staan van mollen. Je weet wel, die beestjes. Maar deze beschilderde gipsen beeldjes waren leuk! Ze lachten, rolden over de grond en elkaar heen, hielden hun buik vast van het lachen en lagen lui in het gras op een grasstengel te kauwen. En ik zag ze niet alleen in die ene winkel, ze verschenen tot mijn grote verbazing overal! De Mol was in. Dat kwam goed uit; mijn achternaam is Mollen, dus ik was hartstikke populair! Logische conclusie.
Ik kocht er eentje voor mijn vader met zijn verjaardag, kocht er een aantal voor mezelf, kreeg er wat cadeau en voor ik het wist, had ik ineens een verzameling. Ze stonden verspreid door het huis tentoongesteld ter aller vermaak. Op mijn kamer, het toilet, de badkamer, de huiskamer. Totdat mijn moeder het zat was (ze is aangetrouwd) en ze naar buiten verbande. Onder de veranda in een kast stonden de molletjes om elkaar heen te draaien en zielig naar binnen te kijken.
Mijn vader, broer en ik vonden dat het zo niet langer kon. Onze familiemascotte werd afgeserveerd op deze manier. Mijn moeder bezweek onder de druk en formeerde op de tuintafel een stilleven waar de molletjes beter voor de dag kwamen. Daar staan ze nu te pronken. Op de een of andere manier hebben ze mijn moeder te grazen willen nemen voor haar poging van de molletjes af te komen. Gisteren kwam ze verontwaardigd binnen: “We hebben een mol in de tuin! Ik heb al drie molshopen gezien in mijn bloemenperkjes!”
‘Welkom thuis, jongen!’ kon ik alleen gniffelend bedenken.

0 reacties

Bachelor!
door Janske Mollen


Afgelopen woensdag was het groot feest! Voor mij althans. Ik mocht van de Christelijke Hogeschool Windesheim mijn diploma komen halen. Tof zeg. Nu is dat iets heel raars, zo’n diploma journalistiek. Eigenlijk mag je jezelf al journalist noemen voordat je ook maar aan die studie begint, laat staan dat je een titel krijgt. Tenminste dat dacht ik.
Dus ik toog woensdag met ouders en broer in mijn kielzog naar Zwolle voor de uitreiking. Trotse ouders (“Ik geloof het pas als ik dat papiertje zie”, zei mijn vader al enkele weken), trotse vrienden (“Janske heeft haar fanclub bij”, zei een docent) en ik was supernerveus. Want ik had al eerder een uitreiking meegemaakt en me toen enorm geërgerd aan die speeches van docenten. De meeste kenden de gediplomeerden niet eens. Mijn ouders waren voorbereid op het ergste – uit voorzorg – en ik besloot het gelaten over me heen te laten komen.
Gelukkig had de enige (bij mijn weten) docent die nog in de praktijk werkt zijn speech voor mij voorbereid. Hij had me begeleid tijdens mijn stages en wist dus ook nog wat zinnigs te melden. Een van mijn vriendinnen had vantevoren mijn docenten gemeld dat ze ook nog wat wilde zeggen. En met: “Janske had ook nog een leven naast school”, begon ze aan een anderhalf kantje lang verhaal. Twee zuchtende docenten later stond ik te vertellen dat ik helaas nog geen baan had, wel zoekende was en nu overleef als freelancer.
En de andere studenten moesten gelijkwaardige verhalen afsteken. Zo was er een jongen aan een studie communicatiewetenschappen begonnen en hoopte op deze manier én burgemeester van Doetinchem én voorzitter van De Graafschap te worden. Een andere jongen ‘deed’ ondertussen Nijenrode en weer een ander is momenteel afwasser (“En een hele goede!”).
Dus daar stonden we. Veertien afgestudeerden Geschreven Journalistiek. Gerechtigd de titel bachelor te dragen (“Dat ben je toch al heel lang”, zei mijn vriendin, die Engels studeert met een lach) en zonder werk.
’s Avonds was ik dat gelukkig allemaal allang weer vergeten. Drank maakt soms minder stuk dan opleidingen ooit goed kunnen maken.

0 reacties

3 jaar Smoel.NL!
door Janske Mollen


Toen ik nog maar net op de opleiding Journalistiek (toen nog Faculteit voor Journalistiek en Communicatie) van de Christelijke Hogeschool Windesheim in Zwolle zat, werd ik al getackled door Ramon S. Hij was bezig met een van zijn inmiddels beroemde tot-mislukken-gedoemde-projectjes bezig: FJCNN. Het moest een studievereniging worden voor de opleiding en daar wilde hij mij graag bij hebben. Hij had me tijdens de introductie bezig gezien en dat was volgens hem reden genoeg. Ik was het niet met hem eens en werd een Waltertje.
Twee jaar later begon hij met SMOEL, samen met onder andere Munk. Een onafhankelijk studentenmagazine voor Zwolle en omgeving. Na dat even te hebben aangekeken, werd ik redactielid. Het was de tijd van chaotische vergaderingen, magazines vol spelfouten en taalkundig onjuiste zinsconstructies. Maar ook van “Als er niet over geluld wordt, is het geen SMOEL-artikel!”. De tijd dat ik het binnen-zonder-kloppen-eindredactieteam belichaamde.
Ergens in die periode kwam er een website: http://dit.is/smoel. Het grootste deel van de site werd gevuld met artikelen van de papieren versie, de rest waren inside jokes. Totdat Ramon in 1999 het weblog ontdekte. Wij, de redactie, met een driekoppige hoofdredactie aan het hoofd (Annemiek, Munk en Gerben) vonden het toen maar niks. Die berichtjes op onze site. En zo prominent in beeld. Ramon zat tijdens redactievergaderingen altijd schaapachtig te lachen als die klacht weer eens boven kwam, maar hij hield vol.
Ramon liet zich eens tegen me ontvallen dat hij een groot project ging beginnen. Geheimzinnigheid was troef rondom zijn plannen en de aankondigende stukjes op de Smoelsite maakten niemand veel wijzer. Ik heb in die tijd menigmaal gedacht: “Ramon, hou nou gewoon je bek! Laat nou eerst eens zien dat het lukt, voordat je begint te blaten!” Maar zijn plan, een wereldreis op uitnodiging via www.letmestayforaday.com, snelde hem vooruit. Een hype was geboren. En dus vertrok de wereldreiziger, uitgever van SMOEL, webmaster van smoel.nl en enfant terrible van de Zwolse binnenstad. Op reis. Annemiek nam zijn webmasterschap tijdelijk over, de lijst met webloggers werd langer en langer en de papieren SMOEL verdween bijna geruisloos naar de achtergrond.
Nu zijn we drie jaar verder en is smoel.nl een veelbesproken en veelgeciteerde site in internet-, weblog- en medialand. Als derde gekwalificeerd bij de lijst van populaire sites en bijna net zo vaak van lay-out gewisseld als ik met mijn ogen kan knipperen. Verrassende weblogteksten van diverse pluimage en verschillende auteurs maken smoel.nl tot een bijzondere vergaarbak van nieuwtjes, wetenswaardigheden en het dagelijks leven van de auteurs. Zij (de loggers) zijn er best wel trots op dat zij bij smoel.nl horen. En ik in het bijzonder: ik heb mijn eigen kolom!

0 reacties

This site tracked by OneStat.com. Get your own free site tracker.