Columns van Smoel.nl

Voor de poes
door Janske Mollen


Onze poes miauwt. Nu schijnt dat normaal te zijn voor die beesten, maar die van ons heeft het de afgelopen week voor het eerst gedaan. Daar zijn wij danig van onder de indruk geraakt in Huize Mollen.

’s Morgens meldde Poes zich ineens aan het bed. Niet opgevend voordat we de achterdeur open hadden gedaan. Ze stond miauwend voor haar etensbak en waterreservoir en verstoorde mijn rust al miauwend bij het lezen van de krant. Ze miauwde naar vogels en bezoek en liep zelfs luid miauwend mee als we de deur uitgingen.

We hebben even gedacht dat Poes duidelijk wilde maken dat zij het niet eens was met de oorlog, maar toen we het haar vroegen, draaide ze arrogant haar hoofd om. Toen dachten we aan het gekrakeel tussen Balkenende en Bos, maar ook daarvoor haalde ze haar neus op. Het bleek ook niks te maken te hebben met Volkert van der G., hoewel die toch altijd voor plant en dier schijnt te zijn opgekomen. En ook het staatsbezoek van Bea aan Brazilië en Chili was niet de oorzaak van haar plotselinge miauwconcerten.

Op de een of andere manier leek het of het om Poes’ simpele levensbehoeften te gaan. Eten, drinken, haar toer door de tuin of een aai over haar bol.

Maar vanmorgen werd me alles duidelijk. Poes wilde even laten weten dat ook zij deel uitmaakte van het gezin. Dat we ons dus best een beetje aan konden passen aan haar behoeften en gevoelens. En dus staat iedereen nu welwillend op als mevrouw de tuin wil inspecteren, haar knorrende maag tevreden wil stellen of nodig eens geknuffeld moet worden.

Nee, we zijn niet bezweken voor haar dreigende miauw-kanonnades. In een samenleving, zo groot of klein als een gezin, is samenleven een kwestie van geven en nemen. Daar komt geen mitrailleur aan te pas.

0 reacties

Live!
door Luuk Ikink


De oorlog is in volle gang en ik wil graag even de afgelopen twee weken met u doornemen. Oftewel: wat viel er allemaal op?

Ten eerste: het Britse leger is het domste leger van de wereld. Op dit moment staat de score op zestien Britten gedood door:… Britten. Friendly Fire, zoals het in vakjargon heet. Ik weet zeker dat wanneer je wordt doorzeefd door je eigen collega’s je het helemaal niet zo’n vriendelijk vuur zult vinden. Britten hebben er nogal een handje van om net op het verkeerde moment op de verkeerde plek te zijn. Mede daarom zijn de Britten kampioen raketvanger en kunnen ze ook verdomd goed één bepaald plekje raken met hun helikopter: een andere helikopter. Ik stem voor vlieglessen van Adam Curry voor de Britse piloten.

Ten tweede, de media. Er is al veel gepraat over de media en deze oorlog. Het zou niet goed zijn, niet objectief, te Amerikaans. Ik vind het een beetje loze praat. Dezelfde mensen die de media tijdens de verkiezingen te links noemen vinden de media nu pro-oorlog en pro-Amerika. Ergens zit hier een kronkel die ik niet helemaal snap. Overigens is er echt alles aan gedaan door de media om ons burgers te plezieren. Het hele uur wordt er een bulletin dat werkelijk totaal geen nieuwswaarde heeft herhaald. En dan, op het hele uur, wordt er door een lief meisje een nieuw bulletin ingesproken en zo begint het hele rondje weer opnieuw. ‘s Avonds kunnen we genieten van Netwerk (ietwat saai) en Nova ("Hear! hear!").

Nova is het beste programma van de televisie in deze dagen. Rob de Wijk, de oorlogsfanaat, riskkampioen 2003 en tevens deskundige op dit gebied, kruist met zijn rode stift naar hartelust de plekken aan waar de Amerikanen gaan aanvallen. Hij lijkt zich er enorm aan te ergeren dat Nova geen Rob de Wijk onemanshow is. Wanneer er iemand anders aan het woord is, of erger, hij zijn stift en kaart gebruikt, zie je de flikkeringen in de ogen van Robbie.

Aan de andere kant van de wereld, in RTL-land wordt er dezer dagen fijn geoefend voor een echte oorlog. Tenminste, zo lijkt het. De fouten zijn niet meer van het commerciële beeldscherm weg te denken en zonder Rick Nieman was het RTL Nieuws allang ten gronde gegaan. Vervelend aan RTL is ook het liedje wat ze van CNN hebben gestolen. Het opzwepende muziekje bekeert zelfs de grootste pacifist nog in een oorlogsdier.

Nee, de afgelopen dagen zap ik liever door naar SBS’s Shownieuws. Daar is de oorlog tussen Connie, Patty en Patricia live te volgen. SBS maakt gebruik van journalisten die meereizen op de rug van de dames en elk uur is er een update met het laatste nieuws. ‘s Nachts kijken we naar de skyline van Patty met op de achtergrond liedjes van Luv, Vanessa en de Star Sisters. Zo kan het dus ook, denk ik dan.

0 reacties

Baby boom
door Janske Mollen


Persoonlijk is het altijd mijn grootste nachtmerrie geweest om tijdens mijn studie of op jonge leeftijd zwanger te raken. Ik moest er werkelijk niet aan denken om dan al in de luiers te zitten, achter een kinderwagen te lopen of een kind aan de borst te hebben. En dan heb ik het nog niet eens over slapeloze nachten en schaamtevolle momenten in de supermarkt of op straat met een krijsend kind op de arm.

Zo’n anderhalf jaar terug wijzigde dat beeld zich enigszins, toen een vriendin zwanger raakte en met een wolk van een meisje volledig zichzelf bleef. Okay, op wat minder stappen na dan. Meisje huilde niet, lachte naar alles wat nieuw en spannend was en wist elke man voor haar te winnen met een stralende pré-Prodent-smile.

Een maand geleden belde een andere vriendin me op met de mededeling dat ze al drie maanden zwanger is en besloten had het mensje te houden. Dat was best een schok. Ik als eeuwige single werd al eerder geconfronteerd met verliefde, samenwonende en zelfs trouwende vrienden, maar dat de baby-boom ineens was uitgebroken in mijn vriendenkring was 'shocking'.

Maar toch. Natuurlijk ben ik hartstikke blij voor haar en haar vriend en natuurlijk ben ik ook zo’n gestoord figuur dat nu al knuffels, speeltjes en ander babyspul begint in te slaan. En ik wil ook met alle liefde luisteren naar klaagzangen over dikker worden, pijnlijke ruggen, het hormonencircus en de voorbereidingen voor D-Day. Ik zal vol respect verhalen van andere oermoeders aanhoren over persweeën en over de beschaamde situatie, waarin een vrouw zonder pardon, met haar benen wijd, in een niet al te charmante positie, een nieuw leven moet uitpersen.

Maar nooit, nee nooit, zal ik net als die andere vriendin van mijn zwangere vriendin, voor haar langzaam opbollende buik gaan hangen en met een verrukt gezicht gaan kirren: “Koedikoedikoedie”...

0 reacties

Koopje
door Charlie Schuurman


Heisa was het afgelopen week weer eens in huize Schuurman. Afgelopen week stond er namelijk bij het winkelcentrum een grijze Renault Charade te koop. Voor 200 euro. Het enige nadeel was dat de sloten kapot waren. Maar dat is toch reden genoeg voor mijn pa om even te gaan kijken. Dit was een koopje…

Daar aangekomen trof hij een nerveuze, ietwat naar drank riekende man aan, die ‘van het bakkie af moest’. Hij was ook opvallend blij toen mijn pa hem 160 euro bood. Bijna gelijktijdig werden de handen geklapt, het geld betaald en de autosleutels overhandigd.
Vreemd, vond ook mijn moeder. “Dat het zo snel ging. Er zal vast wel iets mankeren aan die auto”, zei ze nog…

En inderdaad. Bij thuiskomst bleken de sloten niet kapot te zijn, maar compleet geforceerd. En ook hing er een raar luchtje in de wagen. Maar dat was nog niet eens zo heel erg. Tijdens het stofzuigen vond mijn pa een kogel onder de stoel van de bijrijder. En dus rees de vraag of hij al in kofferbak had gekeken…

Gelukkig, die bleek leeg te zijn. Maar toch er klopte niets aan de nieuwe aankoop. Mijn pa wist niet meer wat hij ermee aanmoest, plofte neer op de bank, om onder het genot van een fles Vieux, na te denken over wat te doen.

Bij deze doe ik dan ook een oproep aan heel crimineel Nederland om af te zien van wat voor een aanslag dan ook op een grijze Renault Charade uit 1990. De bestuurder is namelijk niet degene die u denkt dat hij het is.

Het is een onschuldige man die de auto een tijdje geleden voor 160 euro, ergens in de Schelfhorst, heeft gekocht van een nerveuze, ietwat naar drank riekende man die ‘van het bakkie af moest’.

0 reacties

Single
door Janske Mollen


“Heb jij er eigenlijk nooit over nagedacht om een contactadvertentie te zetten?” vroeg een goede vriendin van me gisteren. We zaten met zijn vijven bij haar in de tuin van de eerste zon te genieten, tijdens een kom-eens-naar-ons-nieuwe-huis-kijken-zondagmiddag. Dus.

De vraag hing al weken, wat zeg ik: maanden in de lucht. Zij was net gaan samenwonen met haar vriend in een koophuis. Vriendin twee woonde al meer dan twee jaar samen met vriend en kat. En vriend drie was pas papa geworden van een dochter bij een Limburgse dame die hij in Australië had ontmoet. Okay, ze waren nog niet getrouwd, mijn vrienden. Dus zo ver liep ik niet achter, vonden ze. Maar het werd wel tijd, vonden ze.

“Stel je niet teveel eisen”, vroeg mijn net samenwonende vriendin me. Stelde ik teveel eisen? Ik kon het me niet voorstellen. Daarbij is het hardstikke hip om single te zijn, zeker op mijn leeftijd. “Weet je wat het is”, begon ik aarzelend. “Ik kan wel iemand leuk vinden, maar dat moet natuurlijk wel klikken.” De vrienden zwegen even. Het gesprek versprong van onderwerp en ik dacht er pas ’s avonds weer aan.

Ik geloof niet in zoeken, in ieder geval niet naar een partner. Dan zie je juist de verkeerde dingen. De gebonden mannen, de homoseksuele mannen, de klootzakken van mannen. Ik vertrouw mannen met gladde praatjes in kroegen, supermarkten en op straat ook niet. Internetdates vind ik eng en blinddates worden niet voor me opgezet. Maar wat nou als dé man niet weet dat ik nog single ben?

Dus kom uit de schaduw en sla je slag: Spontane, gezellige, goedlachse, intelligente, maatschappijbetrokken, eerlijke, openminded, bebrilde dame van 28 jaar zoekt serieus vrijblijvend contact met intelligente, eerlijke, gezellige, openminded man tussen de 28 en 35 jaar om onder het genot van een hapje en een drankje meer gelijkgestemds te ontdekken.

0 reacties

Pizza
door Luuk Ikink


Het is een tijd geleden dat iets me zo weinig heeft geboeid als de Margarita-affaire die nu speelt in ons krankzinnige landje.

Margarita is een pizza, geen derderangs prinses. Ik ben van mening dat er continu ‘mevrouw’ Margarita moet worden gezegd, omdat ik anders te vaak in de verleiding kom om ‘met extra kaas!’ te schreeuwen tegen het beeldscherm in de kantine. Iets wat mijn imago uiteraard geen goed doet.

Overigens lijkt de prinses wel op de pizza: beiden willen ze wel, maar kunnen ze niet. Zo wil de pizza wel graag een pizza zijn, maar is het eigenlijk gewoon een stuk deeg met wat tomatenpuree. En de prinses wil wel een prinses zijn, maar eigenlijk is ze gewoon een vrouw in een rood mantelpakje.

De koningin heeft onderzoek gedaan naar de man van mevrouw Margarita. Nou en? Als mijn dochter ging trouwen met iemand die er zo misdadig uitziet, zou ik ook een grootschalig onderzoek laten uitvoeren. Heeft de BVD het onderzoek uitgevoerd? Nou en! We worden toch al jaren van onze belastingcenten beroofd door de familie Oranje? En ondertussen prijzen we wel Bea de hemel in, staan met ons allen op de Dam te koekeloeren naar twee piepkleine poppetjes op een bordes die net doen alsof ze elkaar een kus geven, waarvan er één nog te onbeleefd is om zijn hoed af te zetten en we grijpen elke scheet van Prins Bernhard aan voor een extra feestdag. Maar wanneer Trix dan even wat in de weg liggende Euro’s uitgeeft om de schoonzoon van haar zus te screenen, staat heel Holland op zijn achterste benen.

Goed, genoeg woorden verspild aan deze zinloze kwestie. Alsof we nog niet wisten dat de Oranjes niet altijd zuivere koffie zijn. Hoe denkt u dat de familie überhaupt het koningsgezin van Nederland is geworden? Inderdaad, door machtswellust en oorlogszucht.

0 reacties

Getto
door Charlie Schuurman


Ik ben geboren en getogen in Almelo. U weet wel, die stad waar het stoplicht dan weer op rood en dan weer eens op groen staat en waar volgens Finkers dus altijd wat te doen is. U weet wel die stad waar men het woord cola met 16 o’s schrijft en natuurlijk de stad van Bolletje beschuiten. Kortom, ik kom zo’n beetje uit de saaiste stad van Nederland.

Vroeger, zeg een jaar of 10 geleden, ging het namelijk mis met het Twentse textielbolwerk. Dat kwam omdat de gemeente, evenals veel voetbalclubs nu, geld uitgaf dat men niet had. En dus kreeg men de naam ‘artikel 12 gemeente’. Vrij vertaald stond men aan de rand van de afgrond. En dus moest er geld verdiend worden. De gemeente besloot om te investeren in industrie. En rondom Almelo verschenen diverse terreinen met fabrieken en bedrijven. Langzaam begon het geld binnen te lopen en daarmee werd de gehele stad verbouwd. De gezellige kroegjes aan het riviertje in de binnenstad verdwenen. Evenals het riviertje zelf. De mooie oude panden in de binnenstad gingen tegen de vlakte en wat overbleef was een steriel, strak en ongezellig centrum.

De stad dacht namelijk alleen aan inkomsten op korte termijn (en doet dat nu nog steeds met het oog op het nieuwe regionale bedrijventerrein). In plaats van te kiezen voor onderwijs in de vorm van een hogeschool of universiteit koos men voor industrie. En daarmee jaagde men iedereen met een havo-niveau of hoger de stad uit. De knowhow verdween als sneeuw voor de zon. Het resultaat hiervan is dat in de stad alleen ouderen en lager opgeleiden overblijven. En uiteindelijk ontstaat er is dus een getto waarin oudere mensen achter de geraniums voor zich uitstaren en waar op elke hoek van de straat een groepje hangjongeren staat te niksen.

Onlangs werd er door diverse adviesorganen van de overheid gespeculeerd over nog grotere bezuinigingen in het onderwijs. De economie draait namelijk slecht en moet weer een impuls krijgen. Dat lijkt me terecht. Maar dat geld moet niet op het onderwijs gewonnen worden. Want voordat je het weet schrijft het hele land het woord cola met 16 o´s.

0 reacties

Zondag
door Janske Mollen


De vrouw keek door het raam naar buiten. Het was weer zo’n nietszeggende dag. Het regende niet constant, maar het was ook niet droog. Het waaide wel, maar niet echt hard. Het was wel licht, maar toch ook grauw. En eigenlijk keek ze naar niets, want er was niets te zien. Geen spelende kinderen op het grasveld voor de deur, geen wandelende stelletjes met hun zondagse ziel onder de armen en geen loslopende honden, hard wegrennend voor hun bazen die in een onbewaakt ogenblik de lijn hadden losgelaten. Niets van dat alles.

De vrouw staarde zomaar wat voor zich uit. Ze knipperde eens met haar ogen alsof ze zichzelf tot de orde riep, stond op en sjokte naar de keuken. Omdat ze niet wist wat ze daar deed en ook nergens trek in had, slenterde ze terug naar de bank in de woonkamer. Ze zette de tv aan en staarde naar doelloze zondagmiddagtelevisie.

Het werd tijd voor de zomer, bedacht de vrouw zich. En ze zag zich al op een zwoele, zomerse zondagmiddag naar het centrum fietsen, een terrasstoel claimen en genieten van een fris drankje. Ze zou de mensen bekijken die voorbij kwamen. De huisvrouwen die hun boodschappen haalden alsof het een levenstaak was. De fietsende 55-plussers die hun dagen op het zadel sleten. De wielrenners die in hun strakke pakjes hun jeugd herleefden en de motorrijders die hun helm beter op konden houden uit imago-oogpunt. Zo wilde zij haar zondag uitzitten.

De vrouw zat op de bank, staarde nog eens naar de donkergrauwe voorjaarslucht en zette demonstratief haar zonnebril op. Zij was er klaar voor. Nu de zon nog.

0 reacties

Tsjechie
door Luuk Ikink


De afgelopen week heeft u geen column van mij kunnen lezen op SMOEL.nl. Dit, omdat ik een week lang heb vertoeft in het subtropische Tsjechië.
Tsjechië is, zoals u waarschijnlijk wel weet, de bakermat van het hedendaagse Oostblok. Wanneer men 'Oostblok' zegt, dan zegt men automatisch Tsjechië. Geen Slowakije, want dat land bestaat toch allang niet meer!?

De overgang Duitsland - Tsjechië is geweldig. Eigenlijk is het een overgang Duitsland - Polen - Tsjechië, omdat je ook nog negenhonderd meter in Polen rijdt. Dat betekent dus dat we vier keer een paspoort hebben moeten laten zien: Duitsland uit, Polen in, Polen uit en Tsjechië in. We hebben er in totaal tien minuten over gedaan. Later hoorden we verhalen van mensen die negen uur in de rij hebben moeten wachten, waarvan anderhalf uur in Polen. Anderhalf uur Polen, dat is precies vijfentachtig minuten te lang, naar mijn bescheiden mening.

Tsjechië, daarentegen, was geweldig. Het huisje waarin we bivakkeerden stonk naar rottende otters en het meeste voedsel wat we in de spotgoedkope supermarkten kochten was a) niet te eten of b) al in staat van ontbinding. Maar dit alles mocht de pret niet drukken, want waar kan
je in deze tijd nou nog, twaalf uur van je woonplaats verwijderd, in de sneeuw spelen alsof je een kind van zeven bent en op je kont een helling van tachtig graden afroetsjen!?
Tsjechië! Inderdaad!

Praag was mooi. Ze hebben daar een klok die atomisch werkt. Dat betekent dat hij precies gelijk met teletekst loopt. Altijd handig, in zo'n grote stad, om precies de tijd te weten. Elk uur slaat de klok een aantal keer. En wanneer hij slaat komen er tien apostelen voorbij op een kitscherige Eftelingmanier. Zo'n driehonderd mensen, waarvan de helft Japanner, stonden vol bewondering te kijken hoe tien papier-maché poppetjes in de klok voorbij kwamen. Ondertussen verkocht een parttime zwerver kartonnen replica's van de klok. Die kon je dan zelf aandraaien. Kosten: 5 euri. Dat kan alleen in Tsjechië.

De wegen waren wel wat slecht, in Tsjechië. Geulen van tien centimeter breed en twintig centimeter diep in de wegen waren geen uitzondering. Sturen dus met beide handen aan het stuur. Lullige was dat Tsjechen het zelf niet zo nauw nemen met hun verkeersregels. De kant van de weg is dan ook bezaaid met autowrakken die door Tsjechische randgroepjongeren nog maar eens vakkundig tot puin worden getrapt. Over die Tsjechische randgroepjongeren gesproken: die zien er uit als onze voorouders! Als je altijd al eens hebt willen zien wat je grootouders deden toen zij jong waren kan ik je aanraden eens naar Tsjechië te gaan. Daar lopen de mensen namelijk nog steeds in zelfgebreide truien (ja, ook ik zocht naar truien die ik zelf in een plastic zak had gestopt, LI) en ze gaan ook nog steeds naar een bowlingcentrum alsof het het centrum van plezier is.

Conclusie van mijn week vakantie? Dubbel lol voor de helft van de prijs. De restaurantjes waren goed en goedkoop, wat de belabberde service weer verklaarde. De rioleringsbuizen lopen gezellig naast de watertoevoer en de wolven, beren en herten komen tot aan je voordeur. Zij lusten het droge brood namelijk wel. Dat kan toch alleen in Tsjechië!

0 reacties

A.E.L.
door Charlie Schuurman


'De Arabisch Europese Liga komt naar Nederland’ kopte een landelijke ochtendkrant vorige week. In eerste instantie denk je: “Prettig”. Prettig dat een krant nu al waarschuwt voor nieuwe dreigende en vooral irritante reclamespotjes van Robert Ten Brink en z’n gezinnetje. Echter, het bleek hier niet om een nieuw koekje te gaan maar om een nieuwe politieke partij. En die leverde nogal veel discussie op.

De AEL is namelijk een moslimorganisatie die opkomt voor het cultuurbehoud van moslims in westerse landen. En dus voelen vele Nederlanders zich bedreigd. Want zij denken dan gelijk dat binnen een paar jaar alle snackbars zullen veranderen in kebabhuisjes, coffeeshops in theehuizen en alle vrouwen zich zullen kleden in harnassen zonder zwaard.

En dat is dus gelul. De AEL is namelijk te vergelijken met Natuurmonumenten, de Partij Voor De Dieren of Greenpeace. Het is, net als die andere partijen, meer een belangenorganisatie. Men komt namelijk enkel op voor de belangen van de moslimcultuur en dat is op zich prima. Het is alleen de vraag of deze organisatie daarmee echt de politiek in moet. Want wat vindt men bijvoorbeeld van de verbreding van de A12, de bezuinigingen in het onderwijs of de bureaucratie in de zorg? De standpunten daarover zijn vooralsnog nergens terug te vinden. En zolang die er niet zijn heeft deze groep weinig te zoeken in de Tweede Kamer.

Daarbij is de organisatie nogal gekant tegen het jodendom en alles wat daarmee te maken heeft. Dat maakt onderhandelen met andere partijen welhaast onmogelijk. Maar door af te geven op een deel van de bevolking schendt men ook artikel 1 van ons grondrecht. En daarmee is het volgens mij ook uitgesloten dat men in de Kamer komt.
Er zal dus nog heel wat moeten veranderen als de AEL de Nederlandse politiek in wil. Dus laten we in ieder geval niet zo raar om ons heen gaan slaan en paniek zaaien terwijl dat nog helemaal niet nodig is.

En mochten we onverhoopt over een paar jaar toch een bebaarde Robert ten Brink zien op Al-Jazeera omdat er een paar miljoen mensen op de AEL gestemd hebben: dan zij dat zo, want dat is namelijk ook democratie.

0 reacties

Bier
door Janske Mollen


Ik ben er even niet deze week.
Niet zo verrassend misschien, maar ik moet het even kwijt. Ik heb namelijk een week lang gezeik aan moeten horen van radio-dj’s uit het noorden van het land die van toeten noch blazen weten als het over carnaval gaat. Televisie-redacteuren die er toch even aandacht aan willen besteden in hun programma, ‘omdat het er nu eenmaal bijhoort’. Programma’s die ‘wat dieper ingaan op het toch voornamelijk zuidelijke fenomeen’.
Het is een vreemde trend om te willen praten over iets dat je niet begrijpt en nooit begrijpen zult, laat staan wilt. Doe dat dan ook niet!
Carnaval stroomt bij mij al vanaf mijn jongste jaren door mijn bloed. Mijn ouders plantten mij op mijn tweede levensjaar in een wandelwagen en gingen het dorp in, naar de optocht kijken. Daarna de kroeg in. Vader stond in de deuropening en ik liep, drie turven groot, door de kroeg met mijn tuimelbeker vol jus. Tegen de tijd dat mijn ouders naar huis wilden, plaste ik mijn luier vol.
Ik groeide met carnaval mee. Liep mee in optochten, ging naar de zittingsavonden, deed mee aan die zittingen en dweilde van kroeg naar kroeg.
Ik leerde jongens versieren, bier drinken, om meer carnavalsgeld vragen, dronken ouders naar huis brengen, blauwtjes lopen en braken.
Nu is het zo dat het ‘echte leven’ deze week een beetje langs me heen gaat. Voor mij geen Philip Freriks, Sex and the city – wees gerust, ik kom niets tekort – en Noppen en Naaldhakken. Geen Rob’s tuinreizen of Neuken doe je zo! En hoewel dinsdag de laatste carnavalsdag is en voetbal me meestal gestolen kan worden, kijk ik PSV-Heerenveen wel vanuit de kroeg woensdag. De kroegbaas heeft speciaal voor de wagenbouwers een dagje extra aan deze feestweek toegevoegd, maar in principe is iedereen welkom. Dàt is namelijk het geheim van carnaval!
Dus als een dezer de dagen onverhoopt de wereld vergaat, hoeft niemand het mij te melden. Ik hang dan met mijn neus in het bier en van dat soort berichten valt het bier zo snel dood. En da’s zonde, want je leeft toch maar één keer…..

0 reacties

This site tracked by OneStat.com. Get your own free site tracker.