Columns van Smoel.nl

De afspraak
door Ramon Stoppelenburg


Waarom ik er nooit vaker kwam was slechts een raadsel voor een slecht excuus.

Onlangs maakte ik weer die lange reis. Het was warm, zo warm dat maandenoude etensresten zichzelf in de voegen van het trottoir hadden genesteld. Ik heb het niet over de geuren die vrijkwamen.

In drukke smalle straatjes spraken jonge lolitas een taal waarvan ik weet dat ik er enkel dertig woorden van zou kunnen verstaan. Rondbuikige uitbaters stonden buiten hun restaurants van een rookpauze te genieten en toeristen keken hun ogen uit op de souvenirs die in de winkels naast ieder restaurant tentoongesteld waren. Drie man politie rende door de winkelstraat en dook een steeg in. Een zwarte man op de hoek vond het grappig en slaat zich op zijn benen van het lachen. Van dichtbij blijkt hij zwaar onder de invloed van drugs of drank. Waarschijnlijk had hij het politie-trio nieteens opgemerkt.

Ik geniet van steden waarbij de inwoners een kleur van de cultuur tonen, waar het niet altijd gaat om de geschiedenis of de bijzondere architectuur, zoals Barcelona. Of Rotterdam. Dit is een stad dat het allemaal al heeft en waar het niemand verder iets kan schelen. Zolang die toeristen maar komen met hun stadsgids in de ene hand en de portomonnee in de andere.

Na een slentering door de winkelstraten was het nog steeds te vroeg. Half één. Ik had nog een half uur om op mijn afspraak te verschijnen en besloot om de tijd te doden op een terras van een kleine bruine kroeg.

Een muzikant liep langs het terras en probeerde met zijn levensliederen enkele euros te verdienen. Er schoof een dame voor mij langs. Ze negeerde zichtbaar de muzikant en boog zich over een stapel papieren zodra ze aan een tafeltje zat. Ik herkende de woorden op het papier en zag verschillende logo's. Ik zag mezelf. Uitvergroot. Uitgeprint. Ze las stukken tekst en bladerde verder. Ik ken haar.

Een half uur later zat ik met haar zakenpartner in een met boeken volgepropt kantoor aan een gracht in dit prachtige Amsterdam. Ik hoorde verhalen aan over hun werk, hun auteurs, hun boeken en hun prachtige marketingstrategien. Mooie verhalen, mooie auteurs en mooie boeken.

Ze willen mijn boek uitgeven. In de kamer naast ons hoorde ik Jules Deelder zijn excuses kreunen voor een gemiste deadline. Zwijgzaam staarde ik uit het raam. Buiten gleed een rondvaartboot voorbij. Iemand begon heel mooi te zingen.

0 reacties

Moeders
door Janske Mollen


Mijn moeder kan af en toe bijster irritant zijn.

Als een actuele gebeurtenis weer eens bij de koffie met de buurvrouw is besproken, hoor ik ineens de mening van de buuv door mijn moeders tirades schemeren in plaats van haar eigen. En wanneer het haar even niet aanstaat hoe het er in Huize Mollen er aan toe gaat, weet ik zeker dat ik dat tot in den treuren zal horen.

‘s Morgens neigt ze vroeg op te staan en zo gauw ze ook maar iemand ziet, staat haar mond geen seconde stil. Of het nu over de zoveelste opvallende actie van de poes gaat, het weer, het vest dat in de weg ligt of de activiteiten die ze al heeft ondernomen voordat ik ook maar mijn ogen heb kunnen opendoen.

En dan heb ik het nog niet eens over de ellenlange monologen over haar tuin, haar planten, bloemen en dan vooral de Latijnse benamingen van al dat natuurschoon.

Op al die momenten verfoei ik mijn moeder.

Dan zou ik willen dat ze minder druk, irritant en soms simpelweg stom kon zijn. Dat ze niet altijd wil laten horen dat ze een mening heeft. Dat ze niet van die domme dingen verkondigt en eens een kwartier gewoonweg zwijgt.

Maar gisteren was ik ineens zo dankbaar voor het feit dat mijn moeder gewoon mijn moeder is. Dat ze is zoals ze is. Met al haar onhebbelijkheden (en mijn verfoeien daarvan) en tekortkomingen (of mijn mening daarover).

Gisteren keek ik namelijk op een house-feestje tegen de string aan van een vrouw die ergens achter in de veertig moest zijn. Een schots rokje zo kort als de ceintuurs van J-Lo breed zijn, een shirtje waar Christina Aguilera jaloers op zou zijn, blonde haren waar Marilyn Monroe een puntje aan had kunnen zuigen en een gebronsde huid als een overwinterende gepensioneerde. Als een geile puber stond ze tegen de bevriende twintigers van haar dochter op te rijden, terwijl haar dochter – zonder zich te schamen – toekeek.

God, wat is mijn moeder toch gewoon simpelweg lekker gewoon!

0 reacties

De Kers
door Wilbert Pot


Na een innige wandeling met mijn ware liefde in een bos nabij het centraal gelegen plaatsje U., zochten wij een restaurant op, dat ik op de heenweg al had zien liggen. Het was groot, gezellig, maar toch rustig en in een natuurlijke omgeving gelegen.

De ideale setting werd echter verstoord, omdat op het terras bleek dat we hier te maken hadden met een van der V. restaurant. Verdorie, waarom zetten ze voor de duidelijkheid niet een drie meter lange toekan bij de ingang neer of zo. Maar goed, het was voor ieder van ons minimaal vijf jaar geleden dat we er een maaltijd genuttigd hadden. Dus we gaven het een kans.

Een veel te jonge ober met etterende jeugdpuistjes op z’n gezicht verzorgde ons tafeltje. Hij deed uitstekend z’n best om perfect Nederlands te praten, want in vergelijking met dit jochie leek Beatrix qua taalgebruik nog op een sloerie uit een achterstandswijk. Hij maakte bij z’n presentatie gebruik van uitvoerige hand- en armgebaren, waar John Cleese in Fawlty Towers nog wat van kan leren. Binnen een paar jaar waarschijnlijk een nieuwe uitingsvorm voor het nationaal ballet.

Wij bestelden ons maal en als eerste werd daar het spreekwoordelijke neusje van de zalm der van der V. maaltijden opgediend. Het schaaltje blikappelmoes met een te kunstmatig uitziende rode kers. Het eerste gegniffel ontstond. Daarna kwam er bakje spinazie, die qua kleur en vorm meer op de restanten van één maand douchen in een niet schoongemaakt doucheputje van een overvol studentenhuis leek. We keken elkaar aan en we voelde een lachbui opkomen. De vele mensen in onze omgeving keken ons al verontrustend aan.

En daar kwam het hoofdgerecht! Voor haar een vegetarische schotel, letterlijk volgestort met een saus waarmee je een stevige draagmuur zou kunnen metselen en voor mij een schoenzool, overgoten met champignonsaus afgemaakt met een takje. In haar schotel dacht ik na enig bikwerk van haar kant een sperzieboontje te herkennen, maar achteraf bleek het toch een asperge te zijn. Mijn schoenzool was met een handvol peper en andere toevoegingen nog niet op smaak en geur. Zijn er nu ook al geur/smaakvreters voor eetbare schoenzolen? Na enig ‘vissen’ en de patatjes in de appelmoes dompelend sloeg bij ons de meligheid toe en ontstonden er gauw rare taferelen aan de tafel, gevolgd door uitgebreide lachsalvo’s. We besloten om deze eetpartij maar vroegtijdig te staken.

Onze schat van een ober kwam en keek verschrikt op toen hij zag dat wij bijna niets gegeten hadden: “Heeft het gesmaakt mevrouw, meneer?” Een vertwijfeld maar een door gegniffel ondersteunend “ja!”, was het antwoord: “Vooral de kers was subliem!”

0 reacties

Druk leven
door Janske Mollen


Ik heb het idee dat het leven een beetje aan me voorbij gaat. Niet dat ik mijn leven niet leef, maar het opwindende leven lijkt eerder voor een ander te zijn weggelegd. Voor mij geen spannende reizen, vaste baan of huisje, boompje, babietje.

Er gebeurt heus vanalles in mijn leven. Ik werk, ik ga uit en heb een sociaal leven. Ik plan nog steeds niet verder dan een paar dagen en maximaal een week, maar toch. Het leven lijkt geen echt doel te hebben. Stuurloos.

Ik modder dus maar wat aan, van dag tot dag. Ik bekijk de mogelijkheden, bezie andermans leven en hun beleving daarvan. En kom dan tot de gedachte dat al ‘mijn’ spannends in andermans leven plaatsvindt.

Een vriend van me reist de wereld rond en rept over boeken schrijven, een vriendin moet een dezer dagen bevallen, vrienden van me lopen de populaire barjongens uit te hangen bij Mambo Beach op Curacao, een college gaat ergens in november beginnen aan zijn wereldreis (“Hoe lang ik ga? Geen idee. We zien wel. Misschien een jaar, misschien twee”.) Andere vrienden van me gaan samenwonen, praten over trouwen of over de verbouwing.

En bovendien spelen veel van die levens zich in Zwolle af. En omdat ik op die levens niet altijd even goed zicht heb, lijkt het misschien wel juist of ze iedere dag spannende dingen meemaken of het leven volledig benutten.

Ikzelf werk nog steeds op tijdelijke basis, geen vooruitzichten, geen beloften. Nou ja, eentje dan: een uitkering op het einde van dat dienstverband. En zelfs daarmee moet ik snel zijn. Voor je het weet, beslist deze regering dat ik niet na een half jaar maar pas na 39 weken aaneengesloten gewerkt te hebben, recht heb op een uitkering.

En aangezien ik het nut niet inzie van verplicht solliciteren op banen waar ik niet word aangenomen omdat ik te hoog geschoold ben, ik geen zin heb om weer in bijstand of ww te zitten en al helemaal geen zin heb om ettelijke weken te moeten smeken om die uitkering, denk ik over vertrekken. Naar oorden waar ik weliswaar niet het werk kan doen waarvoor ik heb geleerd, maar wel mezelf nuttig voel en vrij.

Ik denk dat ik binnenkort errug druk ben met leven.

0 reacties

Tijd
door Wilbert Pot


Er zijn weinig begrippen die zo vanzelfsprekend zijn als tijd. De seconden, minuten en uren tikken op een constante en gestructureerde wijze door. Maar aan de andere kant zijn wij allen tijdreizigers.

Tijdreizigers in ons hoofd wel te verstaan. We leven in ons verstand een groot deel van ons leven vanuit herinneringen en verwachtingen en op die manier hebben we een eindeloze binding met verleden en toekomst. Het verleden geeft je een identiteit en voor de toekomst creëer je plannen, dromen en verwachtingen ten behoeve van verbetering.

's Avonds als ik in slaap probeer te komen springt de psychologische tijdmachine aan, mijn gedachten vliegen in vogelvlucht door de afgelopen dag en de dingen die morgen moeten gebeuren passeren de revue. Althans dat was vroeger. Tijdens het reizen ben ik steeds meer het ‘nu’ gaan waarderen, het huidige moment. En de tijdmachine gebruik ik alleen nog op een praktische manier. Ik reis alleen naar het verleden om mooie herinneringen op te halen en verplaats me naar de toekomst om doelen te stellen, zonder een star plaatje te vormen hoe het precies allemaal zou moeten zijn.

Stel dat er iets onverwachts gebeurd en je het exacte plaatje niet kunt verwezenlijken zoals jij dat wilt? Ik zie het allemaal wel, want voorspellen kunnen we niet en als het je wel lukt, moet je me maar even bellen. Sinds ik mijn aandacht meer op het huidige moment richt, lijk ik meer te beleven en ben ik me meer bewust van de dingen die om me heen gebeuren.

Op dit moment is het nu voor mij persoonlijk weer eens extra nu, omdat ik nu helemaal stapelverliefd ben. Mijn tijdsbesef is soms totaal verdwenen. Als ik bij haar ben lijken de uren te vliegen en als ze er niet is, kruipt de tijd. Maar ik geniet ten volle van onze momenten en ik hoop dat het nog een hele tijd mag duren.

Tijd: het lijkt soms zo logisch en algemeen, maar als je er eenmaal over nadenkt, wordt het vrij ondefinieerbaar en persoonlijk. Maar goed, aan de andere kant moet ik maar niet te veel nadenken, maar het leven leven. Stap uit de tijdmachine en geniet van het nu.

Carpe Diem!

0 reacties

Zwolse kermis
door Ramon Stoppelenburg


Fantastisch toch? De jaarlijkse poffertjeskraam is weer uitgestald, er is zelfs een glijbaan, botsautootjes, een enorm reuzenrad en een tochtig spookhuis.

Ik zag veel kadootjes die ik zou kunnen winnen door aan touwtjes te trekken, pijltjes te gooien, kogels af te vuren of lootjes te scheuren. Tevergeefs zocht ik nog naar die Hulk-pop inclusief levensgrote piemel die ik graag aan mijn intima zou willen schenken, maar die schijnt enkel in Engeland weggegeven te worden.

Twee weken lang gebel, geringel, gejengel en gebeun. Na één rondje Zwolse kermis was ik er weer aan herinnerd dat kermisexploitanten er hun eigen hitlijsten op na houden.

Het is nu te warm voor die herrie en snel probeerde ik het kermis terrein, normaal het gezellige centrum van de stad, te verlaten.

Opeens hoorde ik een kind krijsen. Er bleek nog een pleintje te zijn met attracties, maar dan nu voor de kleine wurmen onder ons. Het geluid kwam van een mini-reuzenrad, zo'n huis-hoog rad met kooien eraan. In één van die kooien zat een klein meisje van vijf, zes jaar. En ze krijste doodsangst uit!

Nu zou ik op die leeftijd precies hetzelfde gedaan hebben. En het was geen hoogtevrees of verlatingsangst van moeder die beneden stond te wachten, nee het was een enorme kinderangst om dood te gaan.

De kooi waarin het kotertje zat hing namelijk niet netjes aan de spijlers van het rad, maar roteerde ongebruikelijk met het rad mee. Het kind in de kooi moest als een hamster in zijn looprad meekruipen. De moeder stond niet meer geduldig te wachten maar schreeuwde naar de man die de attractie runde. Er werd op knoppen gedrukt, maar niets gebeurde. Het kind kwam naar beneden in haar kooitje, kwam langs en ging weer omhoog.

Het publiek was inmiddels ook toegestroomd op de angstkrijsen. Een paar potige kerels vonden het wel genoeg geweest en wilden het rad zelf wel even stop zetten, maar het lukte niet zo makkelijk. Toen het kind weer eens ondersteboven langskwam kon het kooitje niet open.

"Hij moet eerst een slag terug," zei de exploitant.
"Zal ik jou eens een slag terugdraaien?" hoorde ik één van de mannen zeggen Zwols dialect. "Jij haalt dat kind eruit, anders stop ik jou in zo'n kooitje..."

Het duurde even, tot leedvermaak van het ramptoerisme dat zich uitgenodigd voelde. Stadswachten waren opgetrommeld om de rust te bewaren en er werd een kermisattractie opengebroken. Met tranen in hun ogen vlogen moeder en dochter elkaar in de ogen. Er werd zwakzinnig geapplaudiseerd voor dit SBS6-moment.

Eén rondje Zwolse kermis en ik maakte wat mee! Ik dacht dat het onmogelijk was om echt iets mee te maken op een kermis. Maar dat was dan ook weer genoeg voor dit jaar.

0 reacties

Ik ben verslaafd
door Wilbert Pot


Oké het is moeilijk, maar toch doe ik het. Ik gooi het in de groep: Ik ben verslaafd.

Het doet me goed om er eindelijk publiekelijk voor uit te komen en ik stel het zeer op prijs dat Smoel mij het podium wil geven waarop ik dit kan vertellen, kan uiten. Ik hoef absoluut geen medelijden, want ik moet het toch zelf oplossen. Ik moet me bewust worden van de hachelijke situatie waar ik me in bevind. Alleen vanuit deze staat van acceptatie, kan ik aan mezelf werken. Mijn leven weer langzaam opbouwen, zoals het was voor de verslaving.

Natuurlijk heb ik het eerst aan mijn directe omgeving verteld. Mijn ouders, beste vrienden en familie. Zij reageerden geschokt, maar gelukkig heb ik van deze kant onvoorwaardelijke steun ontvangen en de belofte dat zij naast mij zullen blijven staan in de tijd die komen gaat. Dat geeft mij kracht, moed.

Helaas zijn er ook mensen die het niet kunnen accepteren en dat is begrijpelijk. Zo had ik al enkele weken een fijne relatie met een leuke en liefdevolle vriendin. Maar zij kon er uiteindelijk niet meer mee omgaan. Ik wil bij deze tegen je zeggen (als je dit leest, weet je dat ik het tegen jou heb): “Sorry. Het spijt me. Ik heb begrip voor jouw keuze dat je me niet meer wilt zien.” Het leven met een verslaafde is geen pretje. Ik hoop dat dit excuus de pijn zal verlichten die je bij deze moeilijke keuze hebt moeten doormaken.

Ik heb zelf nog een lange weg te gaan. Moeilijke tijden breken aan de komende maanden. Hoewel de wilskracht er wel is, geef ik eerlijk toe dat ik het nog totaal niet onder controle heb. Het is als vechten tegen een oerkracht. Een diepgeworteld verlangen die als een stevige brede eik in de bodem van mijn leven is gegroeid. Ik probeer mezelf er van te weerhouden, maar ’s nachts na middennacht, als de meeste mensen hun hoofd ten rusten hebben gelegd, komt het. De verslaving. Het geeft mij een ouderwets goed gevoel van geborgenheid, nostalgie. Ik heb mezelf niet meer onder controle en voordat ik het weet, geef ik er aan toe. Dan zit ik tot diep in de nacht op Nickelodeon herhalingen te kijken van Bassie en Adriaan, Pieter Post en andere helden uit mijn jeugd.

Het is verschrikkelijk!

0 reacties

Uitgereisd?
door Ramon Stoppelenburg


Eenmaal weer terug in Nederland gaan die honderdzestig dagen waarin ik dwars door Canada gereisd heb niet in mijn koude kleren zitten. Daar is het nu ook veel te warm voor.

De reis die ik de afgelopen vijf maanden gemaakt heb, en waaraan ik dus persoonlijk geen cent voor heb uitgegeven, is bijna beschamend voor de Canadezen zelf. Er zijn namelijk weinig Canadezen die ook zoveel van hun eigen land gezien hebben.

Onderweg naar Nederland zag ik opeens hoe ik een intense relatie had opgebouwd met een land dat ik vroeger nauwelijks kende. Ik heb me aan moeten passen aan de Noord-Amerikaanse cultuur, heb enorm veel mensen leren kennen en heb veel van het land gezien. Ik ervoer het land als een fantastisch mooie vriendin: ik mocht er alleen niet verliefd op worden, want na vijf maanden mocht ik weer naar huis.

Ik hoef nu niets meer voor te bereiden, niet meer uit mijn tas te leven, dagelijks bij vreemde mensen over de vloer te komen en ik weet nu weer wat ik 's avonds eet, want ik kook weer zelf. Ik ben terug in Nederland waar alles z? makkelijk gaat, dat ik bang ben om mentaal in slaap te vallen.

De buitenlandse media hebben mijn reisproject altijd fantastisch gevonden en daarom ben ik daar berucht en beroemd. Nederland is daar heerlijk nuchter in. Kom je een keer met je kop op de televisie, dan is dat bijna normaal. Heerlijk! In diverse buitenlanden werd ik soms zelfs bang van opduikende cameraploegen en verslaggevers die me zo graag wilden interviewen. Iedere keer simpele vraagjes beantwoorden met dezelfde antwoorden kwam op een gegeven moment zo erg mijn neus uit dat ik zelfs 'nee' verkocht aan Jay Leno's Tonight Show. Enorm veel aandacht zou het opleveren, maar wat had ik daar persoonlijk aan? Het circus om me heen zou alleen maar groter worden.

Mentaal komt mijn hoofd nu dus tot rust. De dagelijkse aandacht van en voor mensen is voorbij. Het klinkt raar, maar zoals ik er nu naar kijk heb ik wel even genoeg gereisd. Twee jaar lang en dan kriskras door totaal twintig landen is eigenlijk best wel wat. En dan ook nog eens iedere week een column schrijven voor Sp!ts: je zou eens moeten weten in welke omstandigheden ik ze er soms uitgeknald heb. Soms maakte ik zelfs zoveel mee dat ik niet eens wist wat ik in hemelsnaam moest schrijven!

Maar nu ben ik weer thuis en gebeurd er niet zoveel meer. Ik hoef zelfs geen columns meer te schrijven. Misschien dat ik nu maar eens rustig ga beginnen met het schrijven van Het Boek. Bedankt, allemaal!

0 reacties

(On)kwetsbaar
door Janske Mollen


Een jongen die ik ken heeft al een paar jaar aids. Na jarenlang allerlei cocktails van medicijnen gebruiken, is het nu bijna voorbij. Zijn leven bedoel ik. Meneer had onveilig gevreeën. Voelde zich onkwetsbaar, dacht dat de jeugd van hem was en het leven voor altijd. En waarom zou hij het veilig doen? Aids was voor donker Afrika en de homo’s.

“Dingetje heeft abortus gepleegd”, vertelde een vriend van me laatst. “Ze ‘denkt’ dat het van Dinges is.” “Oh ja joh? ‘Denkt’ ze dat? Met wie heeft ze het nog meer gedaan dan? Hadden ze het zonder condoom gedaan?” vroeg ik een beetje verbaasd. “Ach, al die meiden zijn toch op hun vijftiende al aan de pil!” antwoordde de vriend laconiek. “Dus?” vroeg ik hem verbijsterd. “Dan zal ze er wel eentje vergeten zijn een keer”, zei hij. “En condooms dan? Gebruiken we die niet meer?” “Ik kan me voorstellen dat mensen het doen zonder condoom, omdat ze dat misschien lastig vinden, principieel tegen zijn of geen voorraad meer hebben.”

Nou vraag ik je! Een condoom gebruiken is soms ook lastig, je kunt wel eens geen voorraad meer hebben, maar principieel tegen zijn? Je bent principieel tegen het eten van vlees of tegen het dragen van bont en mijn broer is principieel tegen het eten van groente (“Da’s voor konijnen!”) en ik ken ook mensen die principieel tegen Jan Peter Balkenende zijn, maar principieel tegen het gebruik van condooms? Als je geen condooms mag gebruiken van je geloof, mag je het zeker niet voor je huwelijk doen.

“De jeugd voelt zich onkwetsbaar”, verklaarde de vriend. “Ze zijn jong, sterk, gezond en redelijk intelligent. Het is jeugdige overmoed beter gezegd.”

HBO-student zijn, de puberale leeftijd ruim voorbij, geen condoom gebruiken en ontkennen dat je er behalve een kind ook een ziekte aan over kunt houden. En eventueel kunt verspreiden. Dat is geen overmoed, dat is spelen met jouw leven en dat van een ander. Dat is bijna misdadig.

0 reacties

This site tracked by OneStat.com. Get your own free site tracker.