Columns van Smoel.nl

Deportatie
door Vincent Wever vanuit Brussel


Beste Rita,

Sommige dingen begrijp ik niet. Het tolerante imago van Nederland is er een van. Dan is het maar goed dat we daar vanaf zijn, want de afgelopen week is er menig buitenlandse medestudent op me afgekomen die niet snapte dat Nederland begon met de deportatie van 26.000 mensen.

Aan de andere kant had ik dan maar al te graag gezien dat we die illusie van tolerantie nog maar even opgehouden hadden. Dan hadden 26.000 mensen vaak na jaren wachten ten minste definitief zeker geweten dat ze de komende jaren in relatieve veiligheid konden doorbrengen. Maar u besliste anders. Op basis van papieren gaf u die mensen te verstaan dat zij dienden te vertrekken. Tuurlijk, u laat een tiende deel blijven. Wat bezielt de mensen dan die zo massaal protesteren?

Heel simpel, Rita. De meeste van die 26.000 personen die op de deportatielijst staan, hebben hier in de jaren dat ze hier woonden een sociaal leven opgebouwd en hebben de gelegenheid gekregen hun verhaal te doen aan mensen die zij kenden. Die mensen vinden het helemaal niet zo logisch dat een kind dat hier geboren is, moet terug naar het pittoreske Somalië of het altijd gezellige Angola.

U vroeg de uitgeprocedeerden waardig te vertrekken. Dat doet me denken aan een oproep van zo`n 60 jaar geleden. Toen werd er ook aan een bepaalde groep mensen gevraagd of ze zich gewoon vrijwillig wilden melden bij de autoriteiten om in aanmerking te komen voor een geschiktere woonplek. De gevolgen weten we allemaal.

Ik hoop dat u toch nog eens een keer wilt nadenken over uw deportatieplannen. 26.000 mensen is nu eenmaal niets op een samenleving van 16 miljoen (de gemeente Drimmelen telt 26.000 inwoners en hoeveel problemen maken de Drimmelaren nu?) en u zou ze er een groot plezier mee doen.Toch ben ik bang dat u niet zal zwichten. Dat heet immers krachtig bestuur.

Slaap lekker Rita. Droom maar mooi van je volle treintjes richting de grens. Maar laat de wagondeuren dicht: u zou wel eens een angstig gezicht kunnen zien.

0 reacties

Maatschappelijk Probleem
door Janske Mollen


“Het is een maatschappelijk probleem”, peinsde De Man Aan De Bar. Hij had het over hoe moeilijk het is om nader te komen tot een leuke dame. Ik keek hem verbijsterd aan en schoot in de lach. Een maatschappelijk probleem? Wat een gelul. Het is een kwestie van durven, jezelf openstellen en ervoor gaan.

En dat is uiteindelijk het hele probleem. Want wanneer stel je jezelf voldoende open voor de ander, wanneer geef je genoeg van jezelf om de ander te interesseren en wanneer ga je ervoor als je niet weet hoe de ander daar tegenover staat?

Ik zal bekennen dat ik er zelf geen reet van begrijp. Ik geef altijd veel – in ruime mate - van mezelf en sta open voor nieuwe impulsen. "Misschien geef je wel teveel", opperde de Goede Vriendin. "Je moet niet achter De Ultieme Man aan gaan lopen. Hij loopt maar voor jou!" Klinkt leuk. Maar wat nu als De Ultieme Man niet achter me aan loopt? Wat nu als Hij verwacht dat ik de eerste stappen zet? En hoe weet ik überhaupt of het De Ultieme Man is?

Eerde deze week dacht ik even Een Leuke Man te hebben getroffen. Hij was lief, aardig, goed in bed (wat heet!) en overstelpte me met precies het goede aantal complimenten om geen player of slijmbal te zijn. Meneer wilde zelfs telefoonnummers uitwisselen en vroeg me of ie me mocht bellen. Leuk. Tuurlijk. Ik weet niet hoe het bij andere dames gaat, maar als mannen dat soort dingen doen, ga ik er wel een beetje op wachten. Op hopen.

Ik heb tot op heden nog niks van Meneer gehoord. En ik weet best dat dit simpelweg 'een blauwtje lopen' heet, maar ik neig ernaar De Man Aan De Bar gelijk te gaan geven: Het is een maatschappelijk probleem. Dat de politiek daar maar eens iets aan doet!

0 reacties

De macht der gewoonte
door Wilbert Pot


Een groot gedeelte van ons gedrag wordt gedreven door omstandigheden. We leren van de situaties waarin we ons bevinden, door simpelweg te reageren op wat er gebeurt. Veel mensen leiden hun leven puur op de automatische piloot, de gewoonte, terwijl hun initiatieven uitsluitend worden beïnvloed door de prikkels die ze krijgen.

Leef je je eigen leven of het makkelijk leven gestuurd door wat vrienden, ouders, collega’s, medestudenten of echtgenoten? 4 jaar geleden, ik was afgestudeerd en ik had een baan als adviseur. Met lease-auto inclusief laptop scheurde over een provinciale weg naar mijn 4de klant die dag. Ik gooide hoge ogen op het werk, maar ik sliep slecht, werkte te hard, at bij wegrestaurants op kosten van de baas en probeerde te voldoen aan de verwachtingen van alle partijen.

Opeens werd het zwart voor mijn ogen, de adem werd mij ontnomen en ik kreeg pijn in mijn borst. Als door een wonder kon ik de auto langs de kant krijgen. Toen ik weer bij mijn positieven was, reed ik naar huis. De volgende dag constateerde de dokter dat ik bezig was mijn lichaam te verwoesten en dat ik op mijn 23ste al een signaal gekregen had van mijn hart, mijn lichaam. Ik nam ontslag, ik richtte mijn leven anders in en ik ben nog steeds dankbaar dat ik dat signaal heb gehad.

We doen wat we gewend zijn. Daar voelen we ons veilig bij, dat gaat ons het makkelijkste af en het wordt ook van ons verwacht. Het leven drentelt door, totdat er iets ingrijpends gebeurt, waardoor je gaat nadenken waar je eigenlijk in godsnaam mee bezig bent.

Het is een donkere regenachtige nacht in februari. In een donkere hoek zit een onverzorgde, dakloze man. Als ik hem aankijk, spuit hij net het laatste beetje heroïne in zijn aderen. Een half uur later staan er twee ziekenbroeders om hem heen. Ze zijn te laat.

Heeft hij ooit een signaal ontvangen?

0 reacties

Valse romantiek
door Janske Mollen


Er moet me even iets van het hart, ik kan het niet langer voor me houden. Ik heb jarenlang angstvallig geprobeerd achterlijke commerciële feesten en evenementen als Valentijnsdag te vermijden en het wordt me niet bepaald makkelijk gemaakt heden ten dage, maar blijf erbij: ik vertik het! Ik doe er niet aan mee!

Loop een willekeurige stad in en bekijk etalages, winkelassortimenten en het winkelend publiek eens goed. Het a-romantisch rood kruipt je hersencellen in. Het nestelt zich behoedzaam ergens achterin je hoofd en waar je ook kijkt; rood is wat voor je ogen danst.

Rood flatteert mij sowieso al niet. Het is groots, heftig en intens, maar bovenal niet subtiel. Ooit heb ik een Zwolse kapper in een gekke bui zijn gang laten gaan, waarna ik met een enorme baan in mijn haar langs de straten flaneerde. Van veraf zag je me aan komen lopen. Een stoplicht was er niks bij. Het duurde een krappe week voordat ik mijn haren in de zwarte verf dompelde.

Maar rood moet ook de kleur van de liefde zijn. Van de stiekeme vlinders in je buik en een romantisch, naïef verlangen naar geborgenheid en een relatie. En hoewel ik met die verklaringen nog wel mee wil gaan – zo onschuldig wil ik mezelf nog wel eens voelen – staan de commerciële aspecten van Valentijnsdag me steeds meer tegen. Het is geen romantisch doen om de echte verliefde gevoelens of het werkelijke liefdesverlangen, maar omdat alle gadgets en prullaria voor handen zijn. “Koop je liefde”, lijken de etalages en snuisterijen te gillen.

Ik pas voor deze nep-liefde en valse romantiek. Ik wil een heftig zoemen in mijn hoofd, de spanning van “Belt Hij of belt Hj niet?”, de stress van “Wat moet ik in godsnaam aan?’ voor de eerste echte date en het roodaanlopende gezicht als je Hem spontaan tegenkomt. Ik wil zinderen, smelten en verrast worden. Ik wil veroverd worden, bemind worden en beminnen.

Lang leve de ware romantiek, weg met de fluffy hartjes en nietszeggende prullaria!

Nu nog een vent…

0 reacties

Bruisende stad Brussel
door Vincent Wever


Het begon als weer eens een plan, waarvan ik haast zeker wist dat er toch niets van terecht zou komen. Maar na duizend-en-een bijeenkomsten en zo nog niet meer formulieren is het dan toch zover gekomen: ik ben Erasmusstudent in Brussel!

Voor degenen die niet weten wat dat is (net zo min als dat ik dat een jaar geleden nog wist); als Erasmusstudent volg je een periode van je studie in het buitenland om de taal van dat land te leren en te kijken hoe men daar leeft en studeert. In theorie. In de praktijk probeer je er natuurlijk een zo groot mogelijke vakantie van te maken. En dus zit ik nu in Brussel; de officieuze hoofdstad van Europa en de officiële hoofdstad van onze Zuiderburen.

Ook officieel is de tweetaligheid van de stad, die echter alleen tot uiting komt op de straatnaambordjes. De Brusselaar spreekt Frans of het moet een verdwaalde Vlaming zijn. Ook het verkeer gedraagt zich er Frans, waardoor een onschuldig fietstochtje al snel meer weg heeft van een levensgevaarlijke combinatie van slalomskieën, bobsleeën en de honderd meter horden. Levensgevaarlijk, omdat je tegenstanders het allemaal op jouw dood voorzien lijken te hebben.

Toch vermaak ik me er tot nu toe best. Naast dat Brussel nu eenmaal toch wel een iets kosmopolitischer uitstraling heeft dan Zwolle, kent deze stad een paar verdomd leuke kroegen en feesten en is een schandalig groot aandeel van mijn tijdelijke school van het vrouwelijk geslacht.

Dus, Brussel, ondanks je steeds weer verrassende bewegwijzering, je arrogante diplomaten en je kamikazepiloten in Opel Corsavermomming, ik ga wel van je houden. Of je wilt of niet.

0 reacties

Het verkiezingscircus
door Wilbert Pot


Het verkiezingscircus in Amerika is al weer vol op gang. De democraten strijden tegen elkaar, terwijl Bush met een torenhoge verkiezingskas afwacht om de afgepeigerde democratische winnaar met veel machtsvertoon te verslaan.

Bush heeft in de afgelopen jaren de wereld op z’n kop gezet. Hij zou na het 11 september incident het kwaad bevechten: "We roken de dader, Osama, uit z'n grot." Toen Osama toch moeilijker te vinden was, werd de aandacht verlegd naar Irak. Daar zouden massavernietigingswapens zijn en Saddam, die papa Bush het ook al zo lastig had gemaakt, zou banden hebben met Al Qaeda.

Blair en Howard vond hij als medestanders en hoewel de rest van de wereld tegen was, kreeg hij ze mee door een geheim documentje met bewijzen en een briefje: "als je niet met me mee doet, dan ben je tegen mij!" Vervolgens werd tegen het advies van de VN de aanval ingezet. Maar gelukkig werd Saddam vlak voor de verkiezingen gevonden.

Er zijn geen vernietingswapens gevonden en banden met Al Qaeda zijn er al helemaal niet. Maar gelogen heeft men niet, want Blair wordt vrijgepleit door het rapport Hutton en Bush gaat een onderzoek instellen naar de inlichtingendiensten die hem toentertijd zogenaamd verkeerd hebben ingelicht. Bijna niemand vindt het vreemd dat deze twee mannen blijven zitten.

Ondertussen wordt er nog steeds gevochten in Afghanistan. In Irak is er steeds meer opstand. The Roadmap to Peace heeft geen succes in het midden oosten. De weerstand tegen Amerika stijgt en de internationale verhoudingen komen schever te staan. Het begrotingstekort in de Verenigde Staten neemt toe en de dollarkoers staat op een dieptepunt.

Dit weekend zijn er vluchten geannuleerd van Europa naar Amerika wegens "een dreiging van Al-Qaeda" en de vrees voor nieuwe aanslagen. Fidel Castro, die jaren stil is geweest, staat ook weer op de barricade. Ondertussen gaat Bush stevig door met het plannen van een bemande verkenning van Mars. Miljarden dollars worden vanuit de bestaande begroting gereserveerd om de plannen van een bemande verkenning van Mars in de toekomst mogelijk te maken, terwijl in Amerika de armoede groter wordt en het verschil tussen rijk en arm toeneemt.

Maar Bush behaalt de overwinning. Want hij is het grote bewijs dat je van simpele ziel de machtigste persoon van de wereld kan worden. De beste vertegenwoordiger van The American Dream.

0 reacties

Christine!
door Janske Mollen


Ik was twintig toen Christine, één van mijn beste vriendinnen, opgenomen werd in een ziekenhuis. Ze had al een tijdje last van rugklachten en kon haar rugzak niet meer dragen als ze naar college ging. Ze studeerde ergotherapie in Amsterdam en was een studente zoals honderden anderen.

De pijn ging niet weg en na langdurig onderzoek bleek het een holte in de ruggengraat. Die diagnose veranderde nog drie keer om uiteindelijk te eindigen bij kanker. Ongeneeslijk, niet tegenop te behandelen.

En dus lag ze in het Radboud-ziekenhuis in Nijmegen in bed. Met pijn, waarover ze niet praatte. Met angst voor de dood, waarover ze niet wilde of kon praten. Met een hele sterke wil om te overleven, waarover ze ook niet praatte.

Als vrienden gingen we allemaal één keer in de week en allemaal op zondag bij haar op bezoek. We praatten over ons studeren, over ons stappen, over onze ervaringen en belevenissen met jongens tegen haar. En zij luisterde en genoot van alle verhalen. Maar we spraken niet over hetgeen waarvoor ze in Nijmegen lag. Zelfs onderling spraken we onze angst en ons verdriet niet uit.

Totdat de zomer aanbrak. Ik ging met mijn ouders naar Frankrijk met mijn vaders belofte dat we terug zouden rijden als het fout ging. Ze was zo sterk dat het nog weken, maanden kon duren voordat het echt zou verslechteren of zelfs fout zou gaan. Vóór mijn vakantie ging ik nog een keer op bezoek.

En daar lag ze. Breekbaar in haar ziekenhuisbed, op een bewegende ondergrond van zand tegen het doorliggen. Ze was zo frèle, zo vermagerd, zo klein. Hoe neem je afscheid voor een vakantie als je niet weet of ze nog leeft als je terugkomt? We maakten grapjes en ik beloofde meteen na mijn vakantie terug te komen. Met een rechte rug en een lach op mijn gezicht, liep ik haar kamer uit.

Op de gang huilde ik al en voor de deur van het ziekenhuis heb ik, zittend op het trottoir, lang gehuild, voordat ik in de auto kon stappen om naar huis te rijden. Ik heb Chris niet meer levend gezien. In mijn vakantie stikte ze, ondanks de toegediende morfine, met haar volle bewustzijn.

Ik denk niet dagelijks aan haar, soms zelfs weken niet. Maar bij elke confrontatie met iemand die een bekende aan kanker ziet lijden., bij elk sterfgeval, voel ik mijn maag verkrampen en komt de herinnering aan de pijn, het verdriet en de angst weer op. De pijn, het verdriet om het verlies van een dierbare is universeel. Uit eigen ervaring meeleven met anderen is dus ook meestal oprecht. Mensen die het massale verdriet vanwege de dood van Guusje Nederhorst belachelijk maken, zijn mensen die niet weten wat medemense-lijkheid is. Die een ander niet in hun waarde laten. En juist daar zit de kern van een samenleving van verschillende individuën.

0 reacties

This site tracked by OneStat.com. Get your own free site tracker.