Columns van Smoel.nl

‘Oh ja, vergeten te vragen’
door Jeroen van Wieringen, eindredacteur bij NovumNieuws.

Journalistiek is net als wiskunde. Je kunt het, of je kunt het niet. Dat is een veelgehoorde opmerking in medialand. Als eindredacteur bij een persbureau heb ik dagelijks te maken met hard, snel nieuws. De deadline ligt altijd een minuut eerder. Wie? Wat? Waar? Wanneer? Waarom? Hoe? Dit is het ‘heilige’ rijtje woorden dat de basis kenmerkt van de journalistiek. Zeker wanneer haast geboden is, moeten de antwoorden op deze vragen in de lead de revue passeren.

Hoewel ik zelf eigenlijk net kom kijken in de grote boze perswereld, krijg ik toch de indruk dat ‘de jeugd van tegenwoordig’ wat al te gemakzuchtig omspringt met een journalistieke stage.

Ziehier stagiair Chris*. Twintig jaar, vierdejaars journalistiek, afstudeerrichting: geschreven pers. Chris heeft inmiddels drie jaar journalistiek op HBO-niveau overleefd. Dus de basis is er. Dacht ik. Chris vergeet namelijk weleens iets. Chris vergeet vragen te stellen; aan zichzelf, maar ook aan anderen.

Stel dat je eindredacteur bent en een artikel voor je kiezen krijgt van een stagiair. Soms is het leuk je te buigen over het correctiewerk dat ongetwijfeld nodig is. Soms ben je druk, maar maak je tijd. Bij een persbureau ben je echter altijd druk (zie: de continu doorlopende deadline). Daarom kan ik ook woest worden als ik merk dat de basis ontbreekt.

“Chris, waar is die moord eigenlijk gepleegd”, vraag ik dan overdreven lief.
“Oh ja, vergeten te vragen”, luidt het ontnuchterende antwoord.
Nu vraag ik je! (ja, ik wel...).

Het lijkt me een goed plan als alle media met elkaar om tafel gaan zitten en het onderwerp ‘stagiaires op de werkvloer’ eens grondig bestuderen. Daarbij in acht nemend dat stagiaires er zijn om iets te leren, veelal praktijkervaring ontberen en alleen maar beter kunnen worden, kom ik tot de volgende aanbevelingen.

- Drie keer iets ‘vergeten’ is het cijfer 1.
- Een vragen oproepend artikel ter correctie voorleggend: een 1.
- Een inhoudelijk onjuist artikel: een 1.
- Niet geschoren voor een verslaggevingsklus: een 3.
- Genoegen nemen met een antwoord waarmee je niet tevreden bent: een 1.

Andere suggesties zijn welkom.

Uiteraard willen de gedupeerde studenten tijdens het eindgesprek van hun stagebegeleider weten waarom de eindredacteur een dikke onvoldoende heeft gegeven voor het aangeleverde werk. Het antwoord daarop lijkt me simpel:
“Vergeten te vragen.”

* Omwille van de privacy is de naam Chris gefingeerd.

0 reacties

Kunst zonder knaken
Door Janske Mollen

Als je ergens niet meer woont, staat de tijd daar stil. Tenminste, dat denk je vaak. Mensen die van verre reizen terugkomen, zijn vaak geschokt te weten dat de tijd niet heeft stilgestaan in hun hometown. En mensen die daar wonen ervaren de tijd daar als stilstaand, of ze staan niet stil bij de veranderingen.

Afgelopen weekend was ik in mijn geboortedorp voor een feestje. Mijn oude krant die op tafel lag lokte me onverbiddelijk naar het regionale en lokale nieuws. Tot mijn grote schrik zag ik dat sluiting dreigt voor het sociaal cultureel centrum De Kattendans, de behuizing van Theater De Kattendans in Bergeijk. Er moet 37.500 euro extra bezuinigd worden, vindt de gemeenteraad.

"Dat dure nieuwe gemeentehuis moet betaald worden", hoorde ik iemand brommen. "En de gemeentelijke belastingverhoging is niet voor De Kattendans, dat snapt iedereen." En in het dorp zag ik de eerste protesten in de vorm van open brieven al achter winkelramen hangen.

Het doet me pijn. Ik was en ben oprecht geschokt dat mijn theater misschien dicht gaat. Begonnen als buurthuis ’t Hof ergens in de jaren zeventig, basis voor opkomende cabaretiers als Youp van ’t Hek, Bert Visscher en Theeuwen en Smeenk. Maar ook voor Opus One, Hetty Heyting en Maarten van Roozendaal.

Daar zag tout Bergeijk en wijde, wijde omgeving voor 10, 12 gulden en nu zo’n vijftien euro de beste artiesten uit binnen- en buitenland. Maar ook lokale bands, toneelspelers en koren vonden er een professionele theaterzaal en een kritisch maar enthousiast publiek. Niet om het theater, maar om die egocentrische voormalige burgemeester van Bergeijk speelde Youp van ’t Hek jaren uit protest niet in mijn dorpstheater.

Ik kak ervan dat gemeentebesturen dit soort instituten sluiten door geldgebrek. Er worden dure gemeentehuizen gebouwd met slechte akoestiek en een publieke tribune die meer uitzicht biedt op de hoge binnenmuren dan op de gemeenteraad in vergadering. Er wordt geld uitgegeven aan foeilelijke kunstwerken en aan verbouwingen van verkeerd uitgevallen gemeentehuizen. En dat alles in economische mindere tijden en burgers die hun hand zelf maar vast op de knip houden omdat de bestuurders het niet kunnen.

In die tijden moeten burgers kunnen ontspannen, kunnen genieten en kunnen lachen. Als je als kleine plattelandsgemeente een dergelijk gewaardeerd theater heb, gooi je het niet dicht. Dan koester je het, vertroetel je het en stop je het stiekem wat extra’s toe. Want in dit soort theaters wordt kunst met een grote K, ineens vermaak voor iedereen. En daar is het uiteindelijk allemaal om begonnen in Bergeijk.

0 reacties

Kansloos tv zappen
Door Janske Mollen

Ik snak naar een avondje bankhangen met flauwe nietszeggende series of films op tv. Niks Netwerk, Nova of iets anders hoogstaands intellectueels, gewoon dom kijken.

Nu komt dat niet alleen doordat ik zo’n twee weken een soort luxe kampeersessie in mijn nieuwe optrekje heb gehouden. Mijn meubels, keukenspullen en tv moesten Zwolle namelijk nog ingevoerd worden vanuit het idyllische Brabant. Dus ik overleefde met wat boeken (alles wat letters bevat werd verslonden) en de krant. Dat dan weer wel.

Maar het vooruitzicht om de komende tijd uitgebreid op mijn bank neer te vallen en ongestoord en ongegeneerd langs de televisiekanalen te zappen, zorgt ervoor dat ik dat kamperen nog net heb volgehouden.

Ik schaam me er ook niet voor. Ik kijk het liefste naar RTL Boulevard, Sex & the City, Gilmore Girls en Baantjer. Maar een leuke film, zelfs al is het er eentje van B-kwaliteit, is ook niet verkeerd. Heerlijk om even niet moeilijk te doen, even gewoon te kunnen kijken zonder me druk te maken of intelligent te hoeven doen.

Ik kan me dan ook vreselijk irriteren aan recensenten die een film als Snowfever afdoen als ‘goedkope romantiek en slechte smaak’. Nou èn! Als ik en met mij vele honderdduizenden anderen het nou lekker vinden om schaamteloos weg te dromen bij de redelijk realistische en ergens ook kansloze verliefdheden die ons worden voorgespiegeld?! Laat ons lekker simpelweg genieten. Het leven is stukken ingewikkelder geworden de afgelopen twintig jaar en de vooruitzichten op het gebied van werk, wonen en inkomen zijn niet allemaal meer zo rooskleurig als dat ze vroeger waren. Nu kunnen we even wegdromen en stiekem hopen op een prins op een paard, een leuke afwisselende baan en geweldige vakanties.

Kom maar op met die tv, ik heb er zin an!

0 reacties

Braak
door Wouter Zaalberg

In de kamer van mijn nichtje ligt een hele stapel BreakOut!s. Ze is 11 jaar oud en leest het blad fanantiek. Alleen de naam is al irritant. Nu denken alle lezers van mijn column (mijn moeder en de buurjongen) dat ik een hoofdletterjunk ben. Maar dat terzijde.

BreakOut!, dus. Ik ken het écht niet. Ik durfde het niet te lezen, vroeger. Bang dat mijn ouders me zagen. Er stonden smerige dingen in, zo werd op het schoolplein gefluisterd. Maar wat?

Ik ben bijna negentien. Een mooi moment om te ontdekken wat de BreakOut! voor mij al die jaren heeft verborgen. En ik wil kijken wat jonge mensjes dezer dagen lezen. Samen met een klasgenoot zet ik koers naar de Primera aan de achterkant van station Zwolle. Het is zowaar druk in het winkeltje. “Shit” zegt mijn klasgenoot, die de BreakOut! wél kent. “Hoezo?” vraag ik. Hij geeft geen antwoord en loopt naar een willekeurig boek aan de andere kant van de winkel, Wat denkt mijn paard?, van de gerenommeerde auteur Lesley Bayley.

Ik wurm me door de mensenmassa heen en vraag aan de verkoper of hij “ook zoiets als de BreakOut! verkoopt”. Er valt een huiveringwekkende stilte. Mijn klasgenoot slaat snel het boek open. Sommige mensen kijken me aan, andere draaien hun hoofden weg en het grootste deel vlucht de winkel uit. De verkoper geeft mij een exemplaar, ik reken af en loop de winkel uit, begeleid door een twintigtal priemende ogen. De klasgenoot volgt vijf minuten later.

Thuis pak ik de BreakOut! uit mijn tas. Een schreeuwende cover roept ons op om niet in paniek te raken ('GEEN PANIEK!'). Waarom niet? Valt de terroristische dreiging in Nederland wel mee? Is het conflict tussen de vakbonden en het kabinet aan het bijtrekken? Is de uitspraak van de Nobelprijs winnares zo gek nog niet? Nee, lieve mensen, Hilary en Chad zijn géén setje. Voor wie ze niet kent; ik verwijs u graag door naar het blad. Er staat namelijk een diepte interview met het tweetal in.

In het nieuws lezen we dat Marc Anthony zichzelf lelijk vindt. Even daarna een verhaaltje dat kennelijk uit een Boequet-boekje is overgetypt. Het gaat over een jongen en een meisje die, onder andere aardbeien gaan eten. Ik kan u melden dat een pakje Euroshopper sinaasappelsap meer diepgang bevat. Over diepgang gesproken: de interviews van dat blaadje! In een column vertelt een ‘verslaggever’ hoe hij zich voorbereid op een interview. Hij neemt een verbandtrommel mee. Waarom hij een verbandtrommel meeneemt? Hij stelt zulke vervelende vragen dat hij ‘zijn leven niet zeker is’, vindt hij zelf. Nieuwsgierig blader ik naar het interview, dat begint met ‘eet je wel eens je eigen oorsmeer?’.

Tot besluit zwem ik naar de website. En, o hilariteit, wat is de vraag in de poll van deze week? ‘Wat denk jij: beginnen jongeren eerder aan sex doordat er zoveel sex op tv is?’ ten eerste: seks schrijf je met een ks, niet met een x. En de dubbelepunt moet een punt komma zijn. Ten tweede; seks op tv? Dat hele blad doet niks anders dan kinderen ophitsen en seks propageren (geen probleem, maar geef dan niet de tv programma’s de schuld)! Verder wil ik mijn observaties maar achterwegen laten voor de goede smaak. U kunt het zich wel voorstellen. Ik stap nu in de auto, gas naar mijn nichtje en verbrand alle BreakOut!’s die in haar kamer liggen. Om haar te redden. Win ik dan ook de Nobelprijs voor Vrede?

0 reacties

Geen Nederlander
Door Janske Mollen

Ik kan me best voorstellen dat we in Nederland niet iedereen onze nationaliteit kunnen geven. We zijn ten slotte een intellectueel en cultureel hoogstaand volk en niet iedereen voldoet aan de vele eisen die wij aan het Nederlander zijn stellen. Stel je voor dat iedere vluchteling uit achterlijke culturen als Irak, Somalië, Frankrijk of Duitsland ineens Nederlander zou zijn. Belachelijk natuurlijk.

Daarom vind ik het ook niet meer dan normaal dat de heer Donner en mevrouw Verdonk – die zichzelf niet voor niks Nederlander mogen noemen – hebben besloten om Anne Frank niet postuum tot Nederlander te verklaren.

Stel je toch voor: een jodinnetje dat bijna zestig jaar geleden in een Duits verzamelkamp stierf, nadat ze een paar jaar in Amsterdam had gewoond. En dan niet gewoon open en bloot, nee, mevrouw zat verscholen achter een boekenkast. Dus een meisje dat al lang dood is, moet nu ineens Nederlander zijn? Waarom? Wat heeft zij betekend voor dit land? Ze heeft geen grootse daden verricht en geen mensen gered. Ze probeerde de dans te ontspringen en verdreef haar tijd met tienergedachten op papier te zetten.

Meneer Donner heeft groot gelijk. Bovendien schept het alleen maar precedenten; als Frank de Nederlandse nationaliteit krijgt zijn er vast wel meer die dat willen. Bovendien heeft Frank die Nederlandse nationaliteit niet nodig, volgens Donner. Nederlander zijn overstijgt de grenzen van Nederland. Zolang je denkt en leeft als Nederlander, ben je Nederlander, vindt Donner.

En daarom is meneer Donner natuurlijk minister geworden. Want als je zo groots denkt is Nederland eigenlijk te klein voor je. Misschien wordt het tijd dat meneer Donner de rest van de wereld eens gaat bekijken. Er gaat vast nog wel een trein.

0 reacties

Respect
Door Janske Mollen

In een ietwat gedateerd boekje las ik wat een dertigtal hoogopgeleide, buitenlandse vrouwen vinden van Nederlandse mannen waar ze een relatie mee hebben (gehad). Naast trouw, eerlijk, nuchter en ogenschijnlijk niet jaloers gedrag, werd ook het enorme respect voor vrouwen genoemd. Dat uit zich bijvoorbeeld in het aandachtig luisteren als vrouwen iets te melden hebben over politiek of door een gesprek met vrouwen aan te gaan met wiens mening ook echt rekening wordt gehouden.

Vanuit mijn perspectief (als goed opgeleide, in Nederland geboren vrouw) is dat nogal normaal. Ik wil meepraten over politiek, maatschappelijke ontwikkelingen en af en toe ook over voetbal. Maar ik wil ook serieus genomen worden in mijn werk en als individu.

Nu gaan er al een tijdje geluiden op over de positie van de vrouw in de islamitische culturen en landen. Die geluiden gaan voornamelijk over het denigreren en kleineren van die vrouwen. Paradepaardje in die discussie is het hoofddoekje of erger nog, de burqa. "Want dat is toch wel het toppunt van vrouwen onderdrukken."

Maar de vrouwen uit mijn boekje komen uit westerse landen als Duitsland, Italië en zelfs de Verenigde Staten. En hoewel ze het respect van de Nederlandse man voor de vrouw enorm waarderen, kakken ze bijvoorbeeld van het feit dat die Nederlandse man ze gewoon alleen met vriendinnen of zelfs mannelijke vrienden naar de kroeg laat gaan. Begrijpen ze simpelweg niet dat hun mannen hen niet uithoren over met wie ze aan de telefoon hangen, waar ze zo laat nog waren de avond ervoor en met wie dan wel. Want de Duitse, Italiaanse en Amerikaanse man zou dat niet zo snel accepteren. Zeggen die buitenlandse vrouwen.

En dat alles zette me ineens aan het denken. Want als westerse vrouwen graag meer gecontroleerd willen worden ("Als hij niet jaloers is, houdt ie ook niet echt van me"), bekijken wij Nederlanders de positie van de vrouw in andere landen en culturen dan niet teveel vanuit ons eigen perspectief?

Ons beroemde Nederlandse vingertje wijst graag naar alles om ons heen. Alles wat anders is dan bij ons, kan eenvoudig worden weggeschreven onder achterlijk, raar of verkeerd. Vanaf de andere kant gezien, zijn wij Nederlanders ook wel raar. We hebben onze mond vol met normen en waarden, maar veroordelen we anderen om die van hen. Respect hoort kennelijk alleen thuis in dat rijtje van normen en waarden als het over respect voor ons gaat.

0 reacties

This site tracked by OneStat.com. Get your own free site tracker.