Columns van Smoel.nl
door Wilbert Pot
Stel je voor, je bent bijna twee jaar oud. De wereld is als een soort teletubbyparadijs: vredig, mooi en zonder ellende. Je bent nog nooit met de dood in aanraking gekomen, op die drie mieren na die je in onwetendheid een keer met je kleine vingertje in de tuin hebt doodgedrukt.
Hé, wat loopt daar? De kat van de buren. Maar wat heeft hij in z’n bek? Een eend, totaal opengereten, het bloed sijpelt uit zijn nek en zijn ogen staren je nog verschrikt en angstig aan van het doodsgevecht dat hij achter de rug heeft. Sindsdien vind ik katten, gluiperige poema’s die beschikken over aanvalstechnieken waar een getrainde ninja nog wat van kan leren.
Maar katten gaan uit van het principe dat negatieve aandacht ook aandacht is. En om één of andere reden heb ik soort van vreemde aantrekkingskracht op deze roofdieren. Ik heb dan ook al een aantal aanvaringen achter de rug met deze sneakies die je stil besluipen.
Zo was ik afgelopen weekend op bezoek bij een stel vrienden. Het was uitermate gezellig en gedurende mijn eerste bakje koffie, springt er ineens zo'n beest van vijf kilo op mijn nek. Uit stilstand wordt mijn verdedigingsmechanisme ingeschakeld, ik draai me om, pak het beet en ik gooi het beest vijf meter de kamer in, boven op het wijnrek. De vrouw des huizes was gelijk over haar toeren: “Wat doe je met Balou, verdomme!”
Balou, Balou? Mens, ik kreeg bijna een hartverzakking.
De twee uur volgend op het incident hield ik het monster angstvallig in de gaten. In totaal heeft de ninjakat zeven pogingen tot doodslag ondernomen, waarbij hij telkens een andere aanvalstactiek toepaste. Gelukkig heb ik door middel van een kussen, een tv-gids en andere wapens in mijn directe omgeving mezelf kunnen verweren, zonder te veel de aandacht te trekken van mijn menselijke metgezellen. Op een gegeven moment ging hij in een hoekje liggen en ik nam een wat meer relaxte houding aan.
Vermoeid van de inspanning liet ik mijn hand langs de bank zakken… Vijf minuten later zat ik met een hevig bloedende hand mijn gehele vloekvocabulaire te uiten en zat ik de volgende ochtend bij mijn huisarts voor een tetanusinjectie. Kutbeesten!
Vanaf heden polemieken Ed de Vries en
Fay Kleine met elkaar op Smoel.nl. In het
onderstaande schrijven reageert Fay op
het laatste schrijven van Ed.
Eddy,
Voor het eerst op smoel.nl, en dan zou ik meteen moeten onthullen wie ik ben? Vertellen wat mijn persoonlijke idealen, doelen, gevoelens of seksuele voorkeuren zijn? Wat mijn favoriete tekenfilm is of wat mijn gevoelens ten opzichte van falafel zijn? Hoe de toiletrol er bij mij thuis bijhangt en welke hand ik gebruik (vul zelf een bezigheid in…) nee, zeg. Liever profileer ik mij als een enigszins onbeschreven blad, voor jou en iedereen die smoel.nl visiteert. Als je je daardoor in je arie gefloten voelt stel ik voor dat we snel en aangenaam over andere aardig-heden gaan keuvelen, hoewel ik ook zeker geen moeite met hard heb.
Graag vorm ik mij ook een beeld van jou, Eddie, of Ed. Laat me eens denken,…je drinkt graag een biertje. Je stemt VVD, de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie (ik voeg daar aan toe voor de Rijken en meer Welgestelden. Dat wordt dus de VVDRW). Je houdt van een discussie al ben je als liberaal ook gewend om pas op langere termijn gelijk te krijgen (toch wel een veer voor jou). Je schuwt de truttigheid niet (al is Frans Bauer sinds kort wel je gevallen held) en je geeft graag je mening. Hetzij genuanceerd of ongenuanceerd. Maar rancuneus ben je niet.
Wel nu, Ed. Ik heb voor jou een vraag. Ik zit ergens mee. Zoals je ongetwijfeld weet, heeft het CDA een nu al omstreden en veelbesproken voorstel gedaan. Voor heroïnehoeren breekt er een bittere tijd aan. Zij mogen niet meer. Heroïnehoerenlopers mogen ook niet meer.
Begaat een heroïnehoerenloper eenmaal de fout met een heroïnehoer te copuleren, dan riskeert hij een boete van 11.000 euries. Blijkt deze echter een draaideurheroïnehoerenloper, dan riskeert persoon in kwestie een celstraf. Deze maatregel moet er volgens het CDA komen omdat draaideurheroïnehoerenlopers deze hoeren net zolang laten wachten (smachten?) totdat ze instemmen om voor 2 of 3 euries een wipje te maken of een pijpje uit te voeren.
Eddie, wat vind jij daar nu van? In tijden waarin volgens Balkenende iedereen de broekriem aan moet halen (dus ook de draaideurheroïne-hoerenloper) maar waarin ook compassie voor de medemens en waarden en normen centraal staan, komt er een dergelijk voorstel?! Wat is het doel en wat zijn de middelen in deze? Ik ben maar een eenvoudige en simpele ziel, lieve Ed, leg jij mij de politiek uit?
Fay
weet je nog?
door Janske Mollen
Oh prachtig Vlaanderland, oh zingende taal, oh zachte g. Oh België, prachtig land vol culturele hoogstandjes, culinaire levensgenieterij in het kwadraat en Stijl, wat is er toch met je gebeurd?
Negen jaren zijn verstreken sinds de indrukwekkende, eerlijke Witte Marsen vol wanhoop en oprechte verontwaardiging. Negen jaren zijn verstreken sinds een monster werd ontdekt. Negen jaren heeft het monster in een veilige ruimte kunnen kiezen tussen zeven verschillende maaltijden, kijkend naar de wereld op zijn tv.
Lang is onderzoek verricht naar een netwerk dat niet ontdekt mocht worden. En nu, nu staat het monster terecht voor moord, voor het verkrachten van jonge levens, voor de onbeschaamdheid van het misbruiken van zijn eigen gewaande macht. Een macht die dit monster – net als andere monsters uit een ver of recent verleden – zich toedichtte.
Dit monster weet wat hij heeft aangericht. Wat hij de meisjes en de familie van die meisjes heeft aangedaan. Maar ook wat hij in België teweeg heeft gebracht. In gedachten zie ik hem besmuikt, zelfs af en toe schaterend, lachen in zijn cel. In zijn hoofd is hij beroemd, bekend, eindelijk erkend.
Hij daagt uit. En de Belgische gendarmes en het justitieel apparaat werken daar sullig genoeg aan mee. Een korte (opzettelijke?) ontsnapping in een tijd waarin een openbare lynchpartij niet ondenkbaar was. Een deur van de wagen waarin hij wordt vervoerd springt open. Sleuteltjes van zijn handboeien zitten slecht verstopt in een pak suiker.
Ik stel me voor dat hij een dezer dagen ontsnapt. Wat doe ik als ik hem tegen het lijf loop? Heb ik genoeg geloof in het Belgische rechtssysteem om hem aan justitie over te dragen? Wil ik nog wel geloven in een rechtvaardig oordeel van de rechtbank?
Nee. Ik wil dat aan het drama Dutroux een einde komt. Ik wil weer aan België kunnen denken met zachte gevoelens van intense jaloezie op hun land, leven en eten. Voor sommige daden bestaan geen redelijke straffen. Sommige daden zijn te heftig voor een levenslange gevangenisstraf op kosten van de staat. Sommige daders verdienen geen tweede kans. Mededogen is voor de berouwvollen.
op Smoel.nl. In het onderstaande
schrijven reageert Ed op het laatste
schrijven van Liesbeth, en de nieuwe
columniste Fay.
Lieve Liesbeth,
Nadat ik vandaag iemand heb zien en horen nadoen hoe Bernhard op polkamuziek door de gangen van Soestdijk zwiert ben ik weer een beetje vrolijk geworden. Het beeld van de oude baas die hier en daar petsjes uitdeelt aan jong vrouwelijk personeel ("Ik kan jou gans groot maken maisje") toverde weer een glimlach op mijn gezicht.
Mijn bedrukte stemming had, mijn voorliefde voor bejaarden ten spijt, weinig te maken met de opgebaarde Juliana. Sterker nog, al die huisvrouwen die dagenlang op alle zenders dingen mochten roepen als:
"Het was zo'n gewone vrouw"
"Ze leek op m'n oma"
"Alsof je je moeder kwijtraakt"
brachten me op het blije voornemen om in m'n briefje aan jou te vragen of jij jezelf herkent in de queen mum. Ik kon me moeilijk een groter contrast voorstellen tussen een vrouw die als gewoon herinnerd wil worden en eentje die er alles aan doet om wereldwijs en intelligent over te komen, al dan niet voor de scherts.
Helaas, antwoorden zal ik niet meer krijgen. En al zul je er een reden voor hebben, ik voel me wel een beetje in m'n arie gefloten. Aan de andere kant: geen generatiekloven meer voor deze jongen, want mijn nieuwe schrijfmevrouw (waar Smoel.nl ze vandaan trekt is een raadsel, maar blijf vooral achter aansluiten) is ongeveer van mijn leeftijd. Wat het gaat opleveren zien we vanaf maandag.
Fay, ik richt me met een verse blik naar jou. Weet waar je aan begint? Juul zou zeggen: "een taak die zo zwaar is, dat niemand haar zou begeren, maar ook zo mooi, dat ik alleen maar kan zeggen: Wie ben ik dat ik dit doen mag?" Maar ja, die kraamde wel meer onzin uit.
Vertel 's aan de kijkers thuis Fay, wie ben je? Dan ben ik even een kat uit een boom aan het kijken.
Eddie.
door Vincent Wever
vanuit Brussel
Het was vorige week dat het gebeurde. De lente was eindelijk begonnen. Ik besloot ervan te gaan genieten en pakte lekker de fiets. Eerst maar eens het terrein van de Université Libre de Bruxelles affietsen. Ondanks dat het gelijk bij mij om de hoek lag was ik er nog nooit geweest en op de plattegrond zag het er indrukwekkend uit. Toch bleek het niet zoveel voor te stellen.
Het was zondag, ja. De kater die ik had opgelopen na dat heftige feestje van vrijdag was wel definitief verdwenen nu. Met een straffe tegenwind trapte ik naar het Ter Kamerensebos om daar de bospaden af te rijden en de vijvers een paar keer te ronden. Het was druk. Ik was niet de enige die de lente op was gaan zoeken.
Het was nog maar tegen het eind van de ochtend. Ik reed de Louizalaan over richting het centrum. Je kon merken dat het weekend was. Stonden er normaal gesproken continu files, nu was ik haast de enige. Op zich wel lekker dat je niet alsmaar alert op het verkeer hoefde te zijn. Het viel me ineens op dat de bomen die aan weerszijden stonden, al in de knop zaten.
Het was klokslag twaalf uur en in de zon stond ik vanaf het plein van het Justitiepaleis te staren over de stad. De Zuidtoren, de Basiliek van Koekelberg, de oude stad met haar stadhuis en kathedraal, het Atomium in de verte; Brussel lag aan mijn voeten. Ik werd verliefd. Op een stad nog wel.
door Wilbert Pot
Het kabinet wil het aantal bedden in verzorgingshuizen terugbrengen van 110.000 naar 40.000, door ouderen en chronisch zieken langer zelfstandig te laten wonen. Dit moet de staatskas zo’n 700 miljoen euro opleveren. Eén van de maatregelen om de kostenexplosie in de zorg in te dammen.
Het kabinet wil ook dat gehandicapten, ouderen en psychiatrische patiënten straks voor hulp aan gaan kloppen bij de gemeenten, die waarschijnlijk strenger zijn dan het rijk.
"Nee, mevrouw u krijgt geen rollator, want u kunt nog makkelijk kruipen."
"Nee meneer u kunt niet worden opgenomen, want jullie hebben nog niet de quota van een meervoudige schizofrene persoonlijkheden van 10 bereikt."
"Mevrouw u bent niet dement genoeg! Hoe vaak moeten wij het nog zeggen?"
Ik vond het 10 jaar terug al verschrikkelijk om te zien dat mijn demente oma op een slaapzaal van 8 personen moest slapen. "Ach, ze weten de volgende ochtend er toch niets meer van!", werd er gezegd. In sommige verzorgingshuizen mogen mensen uit kostenbesparing maar 1 keer per week onder de douche. Personeel in de hulpverlening werkt nu al met tijdtargets: werk efficiënt met een patiënt.
Ik weet ook wel dat de kosten toenemen, maar 700 miljoen euro is niets als je het vergelijkt met de miljarden die over de balk worden gegooid aan verkwistende nietszeggende bouwprojecten, gouden handrukjes of andere duistere potjes waar belastinggeld in gestoken wordt en de gemiddelde Nederlander niets vanaf weet.
Volgens mij hebben ze mij tijdens de aardrijkskundelessen op de middelbare school tijdens het hoofdstuk demografie verkeerd voorgelicht, want vergrijzing en ontgroening komt niet voor. Het aantal bejaarden- en verzorgingshuizen wordt namelijk drastisch verminderd. Of proberen onze landsbestuurders juist de vergrijzing tegen te gaan door ouderen en ander zorgbehoevenden maar thuis te laten wonen. Zo lazeren ze vanzelf een keer van de trap of vergassen ze zichzelf omdat ze per ongeluk het fornuis aan hebben laten staan.
Ik zou wel eens willen weten hoe het ons zorgzame Nederland er uitziet over 10 tot 20 jaar als de babyboomers zorg nodig hebben? Demente bejaarden die op straat bedelen om een paar guldens, omdat ze de euro vergeten zijn, maar wel weten dat ze in de kou staan? Moeten wij onze ouders straks maar weer in huis nemen als ze verzorging nodig hebben? Of geven we iedereen die boven een bepaalde zorggrens komt en eigenlijk alleen maar geld kost maar een spuitje?
op Smoel.nl. In het onderstaande
schrijven reageert Liesbeth voor het laatst
op het vorige schrijven van Ed.
Welja, Ed,
Voordat ik overga tot het verschaffen van grote hoeveelheden warmte en aandacht moet ik toch ten minste een heel klein beetje respect voor iemand kunnen opbrengen. En sorry, maar dat lukt me wat jou betreft de laatste tijd steeds minder, als ik je verhaaltjes lees.
Want wat nu weer. Een groot deel van je column gaat over een dubieus soort volksheld aan wie de rioolpers weliswaar wekelijks vele pagina's wijdt, maar aan wiens gedachtegoed ik nog geen nanoseconde wens te besteden.
Moet ik dan helemaal alleen het niveau van deze rubriek op peil zien te houden? Werkelijk, Ed, ooit had ik de hoop met een serieus soort journalist te gaan corresponderen. En áls wij al persoonlijk werden, dan nog zouden we ons niet bezondigen aan geschrijf-uit-de-goot. Hoopte ik.
Nee, wij zouden ons scherpen aan elkaars opinie, spitsvondigheden uitwisselen, aldus de lezer amuserend met teksten van een prijzenswaardig gehalte. Inmiddels zijn we, dankzij jou, afgezakt naar de tegeltjeswijsheden, de Viva-citaten, de woonwagenmantra's.
Je komt op onvolgbare wijze aan het eind van je column tot een vraag: naar mijn gevallen helden. Ed, sorry, maar jíj bent er in elk geen. Uitleg (omdat ik vrees dat je die wel nodig hebt): voor 'helden' koestert men een gevoel van achting. Want hoewel het best mogelijk is om tegelijk een groot denker en een groot feestvierder te zijn - de grote Immanuel Kant wás zo iemand- , denk ik bij jouw persoon toch eerder uitsluitend aan het laatste.
Nog meer helden heb ik, en van de meesten zul je wel nooit gehoord hebben. Speciaal voor jou zal ik wat doorklikmogelijkheden invoegen, zodat jij ook eens kennis kunt nemen van grote denkers en cultuurdragers. Want, geef het maar toe, had je ooit al eens iets gelezen over Franciscus van Assisi? Van Etty Hillesum? Dorothee Sölle? Zal wel niet. Las je al eens iets van Imre Kertész? Voor mij zijn ze helden. Tijdloos. Dus vallen doen ze nooit.
Kortom: de controverse is weer meer dan compleet. Jij host op smartlapfeesten rond - ik savoureer Shakespeare. Jij zwijmelt bij platvloerse deunen - ik hoor Shostakovich uit de speakers stromen (luister!). Ed! Snel! Laat zien dat je óók een beetje culturele bagage hebt!
Gegroet, Liesbeth
door Janske Mollen
‘Mannen zijn fucked up’, zoals mijn Ene Vriendin het noemt. ‘En vrouwen zijn hardleers’, meent mijn Andere Vriendin ‘Ze willen altijd iemand die ze nog kunnen veranderen. Die ze kunnen kneden tot hun perfecte beeld van de man.’ Het was een meidenavond en de man an sich was ons gespreksslachtoffer.
Hoe dan ook, volgens mijn Ene Vriendin is het genetisch bepaald dat een vrouw een stoere, sterke, oudere man kiest om het nageslacht veilig te stellen. Terwijl een man een vrouw wil voor datzelfde nageslacht en dan het liefste een mooie om mee te kunnen pronken tegenover zijn maten. En om die man aan zich te binden, neemt de vrouw in eerste instantie veel van zijn onhebbelijkheden voor lief. Of zoals mijn Andere Vriendin het beschreef: “Mannen kunnen soms iets doen waar je in het prille begin van een relatie nog wel om kunt lachen, maar waar je na een half jaar wel om kunt janken.”
En wat denk ik? Ik denk dat ik geen idee heb van wat de man bezielt. Mijn beide vriendinnen hebben een langdurende relatie, terwijl ik nog aanmodder in het vrijgezellencircuit. Het wordt me ook niet makkelijk gemaakt zoals ik hier al vaker heb beschreven, want het potentiële projectjes-aanbod is schrikbarend laag in Zwolle.
Mannen in Zwolle vinden het leuk om mij de meest denigrerende opmerkingen naar het hoofd te slingeren als ik uit ben. Nee, dat is geen inbeelding, ik heb getuigen. Doe ik daar zielig over? Over het algemeen niet, maar soms wordt ook mij het teveel. Dus vroegen mijn Ene, mijn Andere vriendin en ik ons af: Waarom? Waarom zegt iemand dingen die de ander zo diep raken? Waarom is het uiterlijk van een vrouw zo belangrijk dat een minder exemplaar tot op de enkels afgemaakt moet worden? Is alcohol een excuus om dat soort dingen ongestraft te kunnen doen?
Wat is dat toch met Zwolle? Een hele stad vol mensen, maar een intelligente, leuke, lekkere man? Ho maar! We hebben kneuzen, koorballen, kantooryuppen, macho’s, zuiplappen, zwervers, players, kanslozen, klefbekken, boeren, ransapen, homo’s – die dus niet beschikbaar zijn voor heteroseksuele dames – en nerds. In overvloed zou ik willen stellen.
‘Verdomme’, zei mijn Ene Vriendin. ‘Waarom is er nou geen enkele vent die door jouw buitenkant heenkijkt en ziet wat een geweldige vrouw je bent?’
Geen idee. Ben ik teveel vrouw?
op Smoel.nl. In het onderstaande
schrijven reageert Ed op het
vorige schrijven van Liesbeth.
Nou, nou, Liesbeth,
"Jou en andere wannabe's", "Jouw soort mensen": Ik merk nog weinig van die ladingen liefde die jij wilt uitwisselen.
Maar het punt dat je al een week lang probeert te maken is wel duidelijk. Echter, voor de minder goede verstaanders een samenvatting:
* Liesbeth is een goed mens dat in harmonie is met haar omgeving, houdt van knuffelen en strandwandelingen. Ze is wars van aardse bezittingen. (Ze verdient weliswaar veel geld, maar zou met minder ook gelukkig zijn)
* Ed is een kapitalistische schoft. Hij denkt alleen maar aan geld verdienen en dingen kopen. Hij is a-sociaal en wil alle arme mensen van Nederland nog armer maken. (Hij verdient zelf nog niet zoveel, maar wil niks liever)
"Een ons geluk is meer dan een pond goud"
Dat woonwagen-mantra schiet me te binnen nu ik je stukjes terug lees en zachtjes en vol bewondering je naam fluister, Liesbeth. Misschien heb je wel meer gemeen met Frans Bauer, de vertolker van dit soort tegelwijsheden, dan je denkt. De sympathieke Brabander heeft ook een zorgvuldig opgebouwd imago, maar dan dat van lieve jongen.
Wekenlang konden we op tv genieten van Frans die voor werkelijk elke bejaarde, gehandicapte of andere gemankeerde fan een goed woordje en een knuffel over had. Sterker nog: als een van zijn vele volgelingen de bedevaart naar zijn woonplaats Fijnaart maakte, dan liet Frans ze niet alleen binnen, hij serveerde ze ook glimlachend koffie met een mariakaakje en informeerde en passant naar de gezondheid van oma.
Die gezellige man, dat toonbeeld van hoe we ook met elkaar om zouden kunnen gaan in dit land, heeft een prijs gewonnen. BNN deelde gisteren in een show met soms tenenkrommende presentatietekstjes haar jaarlijkse awards voor jongerenprogramma's uit. De Bart-award, voor iemand "die iets gedaan heeft waarvan niemand dacht dat het zou gaan lukken" ging dit jaar naar Bauer.
Presentatoren Bridget en Patrick Lodiers waren naar een Duitse schlagerhal gereden om vrolijke Frans zijn award te overhandigen. Maar op het moment dat de volkszanger-die-zo-gewoon-gebleven-is in beeld zou komen, verscheen daar een groot rood kruis.
De zanger had namelijk van zijn manager een pers-stop opgelegd gekregen en dus mochten de beelden van een ongetwijfeld hevig ontroerde Bauer (bekijk de beelden online) niet worden uitgezonden.
Die man heeft jou en mij wekenlang opgezadeld met een infantiel deuntje dat je werkelijk overal hoorde. Hij heeft ons laten kijken naar een op een Zeeuwse camping opgenomen clip die qua naargeestigheid zijn weerga niet kent, en nu besluit deze man (of wordt er voor hem besloten) dat het mooi is geweest. Kijk, als hij nou een of andere paparazzo die iets over zijn seksleven wilde weten de deur wees. Maar hij kreeg nota bene een eervolle prijs!
Frans is voor mij door de mand gevallen. Liberaal of niet, als Frans Bauer al een product wordt dat moet gaan waken voor over-exposure, dan gaan we een enge, zieke grens over. Voor je het weet gaat ie een duet zingen met een Idols-meiske, en kun je zijn cd's alleen nog voor op de Playstation kopen.
Liesbeth, heb jij gevallen helden?
Een geschokte Ed. Ach Ed,
Je vraagt naar mijn goede lentenieuws en dat terwijl ik me nog maar nauwelijks aan mijn winterdepressie heb ontworsteld. Van het nieuws van de laatste tijd wórd je toch ook niet vrolijk? In sommige buitenlanden is het natuurlijk helemaal diep triest, maar ook van de binnenlandpagina's straalt de treurnis af. Al was ik natuurlijk, namens onze prachtige kat, wel vreselijk blij met dit kleine berichtje:
CDA en PvdA willen de wet op dit punt aanscherpen. Volgens hen moet expliciet worden vermeld dat seks met dieren verboden is als het ten koste gaat van de gezondheid van het dier.
En nu maar hopen dat de buurjongens eindelijk van het lieve dier zullen afblijven. Toch nog een beetje lentenieuws, voor sommige bewoners van onze door rampen en kleiner leed geteisterde planeet. Want, jawel Ed, voor jou en andere wannabe's is er behoorlijk veel goed nieuws. Als je maar wilt, dan kan het: Spending money you don't have on things you don't need, to impress people you don't like.
Nadat jouw soort mensen zich geabonneerd heeft op Home and Garden, willen jullie natuurlijk onmiddellijk je eenvoudige stulpje en het perceeltje eromheen leuk inrichten. Kost wat geld en moeite, maar dan doe je wél mee met de grote jongens. Als je soms bang bent dat je door drukke werkdagen en een hectisch sociaal leven niet meer toekomt aan het verzorgen en voeren van al je vissen in al je vijvers, denk dan eens aan de Automatic Fish Feeder.
Helemáál hitsig word je natuurlijk van de volgende hebbedingetjes. Je eigen infrarood sauna, en die unieke whirlpool. Kost een paar centen, heb je ook wat.
Zelf schaar ik me liever onder de consuminderaars. Een frisse (strand)wandeling, een goed (geleend) boek, het uitwisselen van grote grappen, kleine knuffels en ladingen liefde. Gezellig met de kat op schoot. Van dat soort gratis goederen geniet ik nou. Mijn favoriete site? Die van de Stichting Zuinigheid met Stijl.
Dus Ed, die Grand Canyon-kloof tussen ons wordt volgens mij steeds breder. Daar verandert een portie vlammetjes niks meer aan.
Groet, Liesbeth
door Janske Mollen
Ik ben een ramp. In opruimen welteverstaan. En dan voornamelijk in het opruimen van mijn eigen zooi op mijn eigen kamer. Bij anderen of op mijn werk is dat opruimen geen probleem. Over het algemeen is het rete-netjes en ben ik zelfs de zeikerd die anderen op de vingers tikt.
Ik weet echt niet wat het is, maar gegarandeerd dat binnen een niet nader vast te stellen aantal weken mijn kamer eruit ziet alsof er een bom is ontploft. Kleding, gebruikte borden, kopjes, bestek, een bakje met sinaasappelschillen, een pannenlap, post, lege plastic tasjes en asbakken vol peuken. Af en toe verdwijnt er wat als ik aanstalten heb gemaakt met opruimen en af en toe komt er wat bij als ik na een avond kansloos drinken weer wat aanhang voor een afterparty bij mij heb meegekregen.
Ik neem me dagen achter elkaar voor dat er opgeruimd moet worden. Maar elke dag weer gebeurt er iets waardoor ik even geen tijd heb, even iets anders moet doen. Dan vind ik het toch echt belangrijker om koffie te drinken met vrienden, te gaan zwemmen voor de broodnodige beweging of een snelle boodschap om de hoek te gaan doen dan het sokken opvouwen en die weer in de kast opbergen.
Ik maak mezelf al weken wijs dat opruimen ondoenlijk is omdat ik geen stang in mijn kast heb voor het ophangen van kleding. Alsof die kopjes, borden en sinaasappelschillen daar wat mee te maken hebben.
Maar vandaag wordt alles anders. Vandaag ga ik sporten, krijg ik een stang in mijn kast (met dank aan Bor), krijg ik visite van een erg leuke jongen en ben ik uitgeslapen genoeg om eens wat werk uit handen te krijgen. Heus. Denk ik. Als er niks tussen komt tenminste.
Weet je, Liesbeth,
Het is gek dat ik dit aan jou moet vertellen, maar de studenten van nu verschillen niet zo veel van die van vroeger. Het was de generatie blommenkinders die het hip vond om met een jointje in de hand tegen het gezag aan te schoppen, die door groeiende welvaart als eerste allerlei speciaal voor de jeugd ontworpen spullen kon en wilde kopen. Hoezo armoedig volkje? Dat was trouwens ook nog in de tijd dat je voor eeuwig, altijd en drie dagen kon studeren.
Nu de studenten van toen groot zijn geworden willen ze vooral veel geld verdienen, dondert niet hoe. Zonder tweede hypotheek en lease auto horen ze er immers niet bij. Heb jij al een Beertender? een Split Ender? Bluetooth?
Het geheugen is soms rekbaar. Voor je het weet ben je niet meer het Maagdenhuis aan het bezetten maar bestaat je actieprogramma uit het met geheven vingertje citeren van een gekwelde bijstandsmoeder. Uit de krant, want ze wonen natuurlijk niet op de Vinex-locatie waar de studenten van toen inmiddels een huis bij elkaar geleend hebben.
Wouter Bos kan dat ook zo goed, groots en meeslepend vertellen over een sociaal zwakkere ("Laten we hem Herman noemen") die hem 'in de wijk' aanklampt om te vertellen over het onrecht dat hem door het kabinet wordt aangedaan.
Een schrijnend voorbeeld neerzetten is makkelijk en je kunt het er ook maar moeilijk mee oneens zijn. Er is niemand die roept dat die bijstandsmoeder met 800 euro nog best wat gekort kan worden. Maar de andere uitersten worden gek genoeg nooit aangehaald. Zielig scoort.
Held Bolkestein werd ooit gecomplimenteerd (het waren de zorgeloze jaren negentig) met het Hollandse poldermodel. Bolkestein reageerde met te zeggen dat Nederland anders wel een uitzonderlijk gevaarlijk land was om te werken: een op de zestien mensen, rollator-bezitters en zuigelingen meegerekend, is er te ziek om - volledig - betaald werk te doen.
Hoewel sommige mensen er wonderlijk genoeg de economische voordelen van zien zijn het natuurlijk vrij bizarre statistieken.
Maarrr.. er is vast een geval te vinden van een blinde bankwerker die beide armen en benen verloor en nu van 500 euro rond moet komen, dus ik houd m'n mond er verder maar over. Niks meer aan doen.
Liesbeth, ik denk niet dat we het hier over eens worden. Er gaapt soort omgekeerde generatiekloof ten grootte van de Grand Canyon tussen ons. En dat terwijl we - naast onze voorliefde voor Oriëntaalse borrelhapjes - nog vast veel meer delen. Het leven heeft zoveel fijne dingen te bieden. Zo komt Sterrenslag binnenkort terug! Wat is jouw goede lente nieuws?
Dag, Ed.
door Wilbert Pot
De afgelopen dagen verbleef ik voor mijn werk in de stad Dublin. Gedurende een té chique gala-diner werd als alcoholische versnapering uitsluitend wijn geschonken. Als echte bierdrinker ben ik het lage tempo waarin een wijnliefhebber drinkt niet gewend en ik tikte de wijntjes naar binnen alsof het goudgele pretcilinders waren. Totdat de alcoholische mokerslag kwam.
Om weer enigszins tot mijn positieven te komen liep ik het hotel uit om even wat zuurstof te happen. Als ware muziekliefhebber werd mijn aandacht getrokken door de vrolijke tonen van een Iers volkslied en ik volgde mijn luisterend oor. De muziek kwam uit een pub. Het was gezellig druk, het livebandje zorgde voor de gezellige sfeer. Er werd gelachen, gedronken en een soort lord of the dance-duo deden hun uiterste best om de snelle voetbewegingen in hevigheid te laten toenemen. Ik nam een Guinness om weer een beetje op krachten te komen.
Natuurlijk viel ik met mijn pak nogal uit de toon en vandaar dat ik al gauw aan de praat raakte met een oudere Ier die gelijk zijn drinkmaatjes er bij haalde. Hoe de avond eindigde weet ik niet, omdat ik de volgende ochtend in mijn hotelkamer wakker werd en ik niet meer wist hoe ik was teruggekomen. De combinatie wijn en Guinness had gezorgd voor grijze vlekken in mijn geheugen, vreemdgenoeg een ontzettende pijn in mijn voeten en een smaak in mijn mond alsof ik rauw een dode mus had verorberd.
Aangezien de taxicentrale aangaf dat mijn vervoer er niet binnen een kwartier zou zijn, waagde ik een klein wandelingetje door de kille ochtendmist. Om de onbrekende puzzelstukje over wat er die avond daarvoor gebeurd was te vinden liep ik weer naar de pub. Een oud mannetje stond met gekromde rug de stoep te vegen. Hij keek op en een glimlach verscheen op z’n gezicht en hij kwam mij hartelijk tegemoet met de vraag: "How are you doing, Dynamic Dutch Dancer?" Ik groette hem vriendelijk, met in gedachten: "Die ouwe is gek!" Ik ben normaal gesproken een echte barhanger en ik begeef me nooit op de dansvloer uit pure zelfbescherming. Ik kan het niet, ik wil het niet, dus ik doe het niet! Ik ben een notoire dansweigeraar!
Een ongelijke stoeptegel zorgde er voor dat mijn aandacht weer werd verlegd naar mijn zere voeten. Zere voeten? Grijze vlekken in mijn geheugen? Dynamic Dutch Dancer?
Slik…
op Smoel.nl. In het onderstaande
schrijven reageert Liesbeth op het
vorige schrijven van Ed.
Beste Ed,
Heb je dat berichtje gelezen? Dat directeuren van prachtige charitatieve instellingen soms wel tweehonderdduizend euri per jaar toucheren? Zo'n directeur van zo'n Hartstichting bijvoorbeeld: zijn maandgeld komt toch neer op een slordige elfduizend netto.
Maar of ik ook echt arme mensen kende, vroeg je donderdag. Inderdaad, je had mij terecht geschat op bvn.mdl., prt.verz, dus in mijn naaste leefomgeving vind ik ze niet. Maar ik lees wel eens wat, en ik ontmoet wel eens wat mensen. Zo las ik gisteren een uitspraak van een bijstandsmoeder (zo'n 800 euro per maand): "Af en toe neem ik geen avondeten, zodat mijn kind dat de volgende dag op kan eten."
Zou die Hartstichtingsdirecteur daar wel eens aan denken? Bijstand, je weet wel, het verschijnsel dat de helft van je inkomen meteen opgaat aan de huur enzo. En niet eens elke dag geld voor warm eten. Dat bestaat dus gewoon in dit land, als je de pech hebt niet tot de kleine groep kansrijken te behoren. Zo'n dikke 650.000 Nederlandse gezinnen leven onder de armoedegrens.
Jouw held Bolkestein vindt het allemaal prachtig, natuurlijk. Amerika als lichtend voorbeeld voor economische dynamiek. Ja, we kunnen nog heel wat van die Yankees leren. Binnenkort hebben we nét zo'n scheve inkomensverdeling hier als in het land van de onbegrensde mogelijkheden. Want, Ed, die Bolkestein van jou vindt dat het nu maar eens uit moet zijn met de knuffelstaat. Met die te hoge werkloosheid en uitkeringen als hangmatten. Gewoon weer terug naar de markteconomie, met een kapitalisme naar angelsaksische snit. Hadden die uitkeringstrekkers vroeger op school maar beter hun best moeten doen.
En zo hoor ik inmiddels steeds meer van die groot-geld-geluiden om me heen. Poen moet je hebben, anders ben je een loser. Studenten, vroeger toch nogal een arm volkje, moeten nu het nieuwste mobieltje, trendy kleertjes en elk weekend zwaar stappen. De barricaden op? Alleen als ze aan onze studiebeurs komen. En als we groot zijn willen we vooral veel geld verdienen. Dondert niet hoe. We worden directeur van een charitatieve instelling, bijvoorbeeld. Of we zorgen zo gauw mogelijk dat onze familie berucht wordt - hoeven we ook geen belasting meer te betalen. Want alleen met veel geld bén je iemand.
Arme mensen. Ja, bij nader inzien ken ik er nogal wat. Arme Ed - en jij stémt op zo'n partij?
Gegroet, Liesbeth Beste Els,
Een groot liberaal ging mij al voor met dat zinnetje, weet je het nog? Frits Bolkestein haalde zich in 1996 een hoop gezeur op de hals met de briefjes waarmee hij bij toenmalig minister Borst lobbyde voor een geneesmiddelenfabrikant. De -linkse- oppositie vloog indertijd hoog in de gordijnen, iets waar Bolkestein zich trouwens weinig van aantrok.
Frits' lobby was er op gericht om de prijs van een paar medicijnen hoog te houden. Niet echt netjes, daar zullen we het over eens zijn. Maar nu een van de volkse vrije democraten kosten voor ons wil besparen door mensen die te laks zijn om even een afspraak af te zeggen op de vingers te tikken, is het ook weer niet goed. Mijn tandarts doet dat trouwens al jaren, een rekening sturen als je korter dan 48 uur voor je afspraak, of helemaal niet afzegt. En terecht, zeker als je zoals Juud in jouw comments schreef: "liever in de zon zit".
Weet je wat het is, Els? De mens ?s gewoon lui en laks. Onderstaand bericht gelezen?
"Een half miljoen fondsverzekerden kan de premie voor het aanvullende pakket niet betalen" Tja... zou Martin Bril zeggen. Ongetwijfeld zullen er mensen zijn voor wie het wel opgaat, maar eerlijk gezegd weiger ik te geloven dat een op de veertien (er zijn zeven miljoen huishoudens) gezinnen in de ruimste zin van het woord de premie niet kan ophoesten.
Een snel onderzoekje leert dat je voor een paar euro per maand al je tandartskosten gedekt hebt. En voor nog geen twintig euro mag je daar ook nog eens onder andere prothetische hulp en een plaswekker (!) aan toevoegen. Maar nee hoor, we laten liever een paar tanden trekken. Jammer is dan ook weer dat die mensen zonder tanden hun prothetische hulp niet vergoed krijgen, maar dat terzijde.
Ik -bndn.mdl, zknfnds.- ben overigens geen haar beter. Ik heb nog twee jaar rondgelopen met een studentenpolis waar ik allang geen recht meer op had, ben altijd te laat met belastingen en laat acceptgiro's zo lang mogelijk slingeren. Maar van mij mag je daar best op afgerekend worden. Dat kun je liberaal noemen. Of eigen verantwoordelijkheid. Of eerlijk en niet meer dan normaal.
Maar misschien ben ik wel net zo wereldvreemd als Marco van Basten, die ooit zei te denken dat de hoogte van een uitkering zo'n tienduizend gulden per maand was. Misschien is het allemaal echt zo treurig gesteld.
Beste Liesbeth, Ken jij -bvn.mdl.?, prtclr?- echt arme mensen?
Groet van je Ed, immer met een mond vol tanden.
(Liesbeth reageert aanstaande maandag) Beste Ed,
Heb je 't gelezen, dat idiote bericht? Trouw opende er zaterdag mee, maar het heeft vast in meer kranten gestaan.
Boete voor patiënt die wegblijft
Patiënten die niet op hun afspraak in het ziekenhuis of bij de huisarts komen, krijgen met ingang van komende maand een wegblijftarief in rekening gebracht.
(Trouw, 28 februari)
Patiënten die niet op hun afspraak in het ziekenhuis of bij de huisarts komen, krijgen met ingang van komende maand een wegblijftarief in rekening gebracht.
(Trouw, 28 februari)
Kijk! Dat schept nieuwe perspectieven. Laten we de lijn eens doortrekken naar - ik noem maar wat - het onderwijs. Nóóit meer een student die niet op de afspraak met zijn mentor verschijnt. (Daar zat je dan: zijn vuistdikke dossier nogmaals doorgelezen, verse koffie gezet,voor de motivatie, nieuwe cijferuitdraai uit de krochten van de CAAS-computer tevoorschijn gewrongen - en student liet het doodleuk afweten. Zonder berichtje).
Andersom zal het nu ook wel gaan gelden: geen PPO-docent die nog een student een kwartiertje durft te laten wachten. Tijd is immers letterlijk geld geworden. Dat wegblijftarief kan trouwens nog best aardig oplopen, zo op een groep met vijfentwintig studenten. De nieuwe naam? Mentor-money.
Hij had er natuurlijk al veel eerder moeten zijn, die Bangerikenboete. Of is het iets nieuws, dat mensen pas hun gedrag gaan veranderen als de portemonnee pijn gaat doen?
Nee, onmiddellijk invoeren die hap. In zo veel mogelijk geledingen van de maatschappij. Rechtsomkeert maken, als de rij bij de bakker je te lang is? Jammer dan, éérst even met je pinpas door het poortje met de Bakboete - de echte warme bakker heeft zich niet voor niets zo uitgesloofd, terwijl jij nog heerlijk op één oor lag. Bij de kapper ineens bedacht dat je je haren toch maar láng wou houden - sorry, de Knipkorting! Van de wind kunnen we niet leven, mevrouwtje. Je hand al uitgestoken naar de Strijdkreet, omdat het Leger des Heils zulk fantastisch werk doet voor daklozen enzo, maar bij nader inzien toch liever nog een drankje gekocht? Gelukkig, het Geloofsgeld mag je deze keer ook gireren. Maar boeten zal je, voor alles.
Bij de plastische chirurg, als je ineens besluit het nog even zonder spuitwerk te doen - de Botoxboete. Bij de tandarts, als je rechtsomkeert maakt alvorens het trendy edelsteentje tussen je voortanden is gezet - de Diamantduit. Bij Tattoo Karel, als je dat biermerk toch maar niet op je bil laat zetten - de Prikpiek. Bedacht, na een nachtje woelen, dat je dat schimmelige huurflatje toch niet wilt? Het Huizenhonderdje ben je sowieso kwijt. Ineens gemerkt, aan tafel bij de nagelstyliste, dat je met zúlke harsnagels je lenzen niet meer uit kunt doen? De Plaagpegels zullen je leren.
Ja echt, ik vind het een prima plan van minister Hoogervorst. Ik ben er weg van! Ed, wat vind jij, van dit liberale meesterwerkje? Ik ben benieuwd!
Groetjes, E.D.
(Ed reageert aanstaande donderdag)
-
Archief
- december 2002
- januari 2003
- februari 2003
- maart 2003
- april 2003
- mei 2003
- juni 2003
- juli 2003
- augustus 2003
- september 2003
- oktober 2003
- november 2003
- december 2003
- januari 2004
- februari 2004
- maart 2004
- april 2004
- mei 2004
- juni 2004
- juli 2004
- augustus 2004
- september 2004
- oktober 2004
- november 2004
- december 2004
- januari 2005
- februari 2005
- maart 2005
- april 2005
- mei 2005
- juni 2005
- juli 2005
- augustus 2005
- september 2005
-
Webloggers
-
Lifeloggers
-
Schrijvers
