Columns van Smoel.nl

Zeg 's nee

Door Wim Schluter

Deze week mogen, nee; móeten we dus stemmen. Nou zweef ik bij "gewone" verkiezingen al richting het stemhokje, maar met de fijne nuancering tussen "ja" en "nee" heb ik helemaal moeite. Wat is er nou beter voor de mensen, de dieren, het milieu, vluchtelingen, chocoladesigaretten, etcetera? Ik ben het spoor totaal bijster.

Dus wordt het een "gevoelsstem . Niet langer ben ik vatbaar voor rationele argumenten, maar vanaf nu laat ik mijn stemgedrag bepalen door mijn gevoel. En daar kom ik al meteen in conflict met mezelf; ik neig namelijk naar nee. Maar die enge Franse meneer Le Penn adviseert dat ook -en die meneer doet me in hoge mate denken aan een hele enge oom van me, die op verjaardagen "niet discrimineert, maar constateert". Ook met zo'n bril en zo'n eng, zwaaiend vingertje. En in diezelfde lijn; ook de kleinchristelijke partijen in ons land schijnen het nee-stemadvies te verspreiden. En ook die partijen liggen gevoelsmatig niet echt in mijn straatje -zacht uitgedrukt. Dus dan toch maar ja? Moeilijk, moeilijk, moeilijk...

Ik zet de radio aan. Daar hoor ik voor het ANP-nieuws van twee uur een spotje met de brommende stem van Wim Duisenberg, die zich hard maakt vòòr invoering van de Europese grondwet. Dan het nieuws -ontploffing in Warffum, doden in Irak, het blijft kutweer- opnieuw een radiospotje. Deze keer met de stem van Joop van den Ende. En ook hij pleit vòòr de grondwet. Krijg nou wat; Duisenberg èn Joop van den Ende allebei voor. Wil ik in dat kamp van rechtse, afgevulde, krijtstreperige multimiljonairs horen?

De radio blijft aan. En dan is er plotseling dat radiospotje van het Voedingscentrum. Je weet wel, die campagne die op TV wordt voortgezet met die beelden van die kleuter die een lijf ontwikkeld dat zelfs mijn niet onaanzienlijke lichaam doet uitkomen in de categorie "ondervoed". De kleuter praat op de radio zelfs; kijk op www.zegvakernee.nl. Het maalt nu in mijn hoofd; zeg vaker nee, nee, nee...

Tijd voor een nieuwe fase in mijn leven; de nee-fase. Daar waar ik volgens mijn moeder ruim dertig jaar geleden al een ‘ja’-fase heb doorlopen, kom ik nu in de nee-fase. Op alles is deze dagen het antwoord nee. Meneer, mag ik u wat vragen voor het Wereld Natuur Fonds? Nee. Meneer, weet u ook hoe laat het is? Nee. Kan ik u helpen? Nee. Mag ik even de plaatsbewijzen zien? Nee. Buurman, heb je nog een kopje suiker voor me? Nee. Heb je me gemist? Euh…

Schluter, heb je nog een column voor ons? Nee!!

0 reacties

Vrouwen en auto's

door Kasper Paping (student journalistiek)

Vanochtend werd ik wakker met de mededeling dat uit een onderzoek was gebleken dat vrouwen, net als mannen, hun auto’s wassen. Kan je nagaan! Vrouwen doen dat tegenwoordig ook al. Ik wist het ook niet.

Naïef als ik was ging ik er vanuit dat vrouwen hun auto gewoon vuil lieten worden, en als je er dan echt niet meer mee over straat kon, dat ze dan de buurman vroegen of hij ook even met zijn tuinslang over háár auto heen wilde gaan. Of dat ze dan gewoon denkt: ‘Goh, hij is wel heel smerig! Het wordt tijd voor een nieuwe!’ Gelukkig bestaan er onderzoeksbureau’s die er tijd en geld in steken om deze misverstanden uit de wereld te helpen.

Volgens een klasgenote van mij, is dit lang niet het enige misverstand over vrouwen en auto’s. Zo kunnen ze tegenwoordig ook nog eens achteruit inparkeren. Dat lijkt me inderdaad wel handig als je een auto hebt. Tegenwoordig is dat dus niet alleen meer voor de man weggelegd.

Toevallig las ik laatst dat een 32-jarige automobiliste, wederom iemand van het vrouwelijke geslacht dus, iemand met haar auto had aangereden. Kunnen vrouwen dan gewoon niet autorijden?

Mijn gedachten gaan terug naar een paar jaar geleden. Ik werd aangereden op de fiets, door een auto. Een auto met een vrouw achter het stuur. Voor ik er erg in had en absoluut niet uit vrije wil, hadden mijn hersencellen de voorvallen aan elkaar gekoppeld en kwamen ze tot deze nogal ongefundeerde conclusie.

Snel neemt het politiek correcte deel in mijn gedachten weer het heft in handen. Natuurlijk kunnen vrouwen autorijden. Waarschijnlijk beter zelfs dan dat ‘wij’ het doen, of moeten we het misschien voor de zekerheid toch maar even laten onderzoeken?

0 reacties

Living under june

Door Wim Schluter

‘I’ve got a black and white television
I’ve got an indigo gas oven’

Zangeres Jann Arden Richards zingt het in haar ‘living under June’ klaaglijk genoeg; lijdend onder juni. Gek genoeg overvalt mij dat gevoel juist nu, in mei. Een maand te vroeg voor dat alles.

‘I’ve got filthy rotten wall to wall
I’ve got a couch made out of corduroy’

En waar het nou aan ligt? Geen idee. Misschien wel aan die krankzinnige vrije dagen. Eerst is er Pasen. Koninginnedag. Dan komt Bevrijdingsdag, vaak ook nog Hemelvaartsdag en dan nog twee Pinksterdagen. Tuurlijk heb ik als werkend mens dan dagen vrij; daarover hoor je mij ook niet klagen. Feit is wél dat ‘t je ritme verstoort. Maandagen, donderdagen -plotseling vrij. Rekening houdend met zondagsdiensten van de NS, de dokter. Extra boodschappen doen. Afspraken maken om niet al te alleen te komen zitten tijdens die dagen. Kerststress in mei.


‘My cat’s dying, words flying, leading from the shower stall’

Misschien is het wel het weer. Telkens weer die twijfel welke jas aan te trekken; kies je voor het dunne zomerjack, loop je te rillen in de regen. De winterjas voelt na een loopje naar de groenteboer klam van het zweet. Terrasjes lokken maar veroorzaken blaasontsteking.

‘I can’t believe the things I hear, falling from the atmosphere’

En plotseling begint er ook in de koelkast iets te ruiken. Of misschien wel naast de koelkast. De stank in de keuken is in ieder geval ondraaglijk aan het worden en lijkt een mysterieuze herkomst te hebben. Alles schoongemaakt, kipfilet met groene randjes weggegooid, blauw koelkastgeur-ei gehaald. Eten bederft snel deze dagen, trouwens. Zijn dit misschien de Hondsdagen waar oma het altijd over had? De kalender geeft het antwoord; nee, da’s later in het jaar. Relaties bederven ook gauw trouwens, in deze tijd van het jaar. Overspel ligt op de loer als een Stadswacht in een winkelcentrum vol fietsers.

‘Sexual atrocities are happening right over me’

Misschien is de tuin nog wel het ergst. Ik vrees dat ik dat niet meer in de hand heb, namelijk. Na maandenlang een duister humusrijk zwart te hebben weergegeven, duikt nu onkruid op op plekken waar een tuincentrum-plant het altijd begeeft. Vreemde groene sprietjes komen op en verdringen binnen twee dagen lieflijke Spaanse margrieten. ‘s Nachts heb ik visioenen van graaiende groene klimop die als een soort Triffid mijn huis overwoekert en zich uiteindelijk vergrijpt aan de bewoner.

‘And I can’t sleep. Living under june’.

0 reacties

Zoete wraak

Door Janske Mollen

Je mag niet moorden, stelen, moet je ouders niet beledigen, je mag niet liegen. Je mag niet vreemdgaan. Maar wat je zeker niet mag, is neuken met de vriend van je beste vriendin. Laat staan dat je met de beste vriendin van je vriendin neukt.

Ik snap dat niet. Waarom doe je dat? Kun je je handen niet thuis houden. Ben je van god los? Heb je totaal geen respect voor de waarden en normen die een vriendschap of een relatie inhoudt? Weet je niet dat eerlijk zijn de basis van een vriendschap of relatie is?

En zeg niet dat je dronken was, stronken was, onder de coke zat. Dat is geen excuus. Ergens in je zit die reflex. Die reflex van: "Nee! Dit kan niet! Dit mag niet!" Je hebt ergens een greintje respect. Voor je beste vriendin. Voor haar vriend. Voor de mensen om je heen. Zelfs als je nog zo verliefd bent, als je nog zo geil bent. Zelfs dan is er een grens, een rem ergens in je. Weet je dat je het zo niet mag doen. Het kan nooit zoveel waard zijn dat je je vriendschap en een relatie ervoor laat knallen.

Dus waarom? Maar vooral waarom zo stiekem, achterbaks en leugenachtig? Hoe kun je het in je botte harses halen om je beste vriendin te beliegen, bedriegen? Hoe kun je je vriendin zoveel pijn doen door met haar beste vriendin de mand in te duiken? En het vervolgens glashard te ontkennen.

Eigenlijk is het maar goed dat dit gebeurd is. Ondanks alle pijn en alle verdriet. Want nu is je ware aard boven gekomen. Nu weten we wie je bent. En nu weten we nooit meer wie je bent. Want we negeren je. Zwijgen je dood. Emigreren lijkt me wijs. En neem die rat mee.

0 reacties

This site tracked by OneStat.com. Get your own free site tracker.