Columns van Smoel.nl

Verzet!

Door Wim Schluter

Het grote herdenken is weer begonnen. Zo gauw de blaadjes aan de bomen verschijnen is het weer tijd voor de verhalen rondom bezetting, verzet en bevrijding. Verzetsstrijders. Amerikaanse legertrucks. Verzetsstrijders in Amerikaanse legertrucks. Jeroen Krabbé in een televisiefilm in gevecht met Rutger Hauer als de slechte Duitser. Die zingende merels als het op de avond van de vierde mei twee minuten stil is. Mooi allemaal. En goed ook, vooropgesteld dat we niet allemaal vijftig, zestig jaar terug gaan kijken maar ook naar vandaag-de-dag.

Eén van die verhalen over 40-45 blijft me boeien. Het verhaal van die hoge Duitse militair die de stromen gevangenen beoordeelde die het gevangenkamp binnenkwamen. Wiebelend op zijn glimmende laarzen bekeek hij de rijen vanonder de te grote klep van zijn uniformpet. Een simpele, zwijgende hoofdknik bezegelde het lot van de gevangenen. Naar links betekende het werkkamp. Een knik naar rechts betekende een gewisse dood in de gaskamers. Alles naar zijn eigen, ter plaatse gekozen inzicht. Een beoordeling die een fractie van een seconde in beslag nam, maar levensgrote gevolgen had. Huiveringwekkend fascinerend.

De televisie biedt ons regelmatig nieuwe, oude of herhaalde afleveringen van het programma De Modepolitie. Gepresenteerd door het duo Patty (uitgedroogde Dolly-Dot) en Nada van Nie (Italiaans/Duits voor Niks en Nooit - waarmee zo ongeveer haar totale CV is samengevat).

Hèt duo dat bij grote publieksbijeenkomsten de massa beoordeelt op het gedragene. Bijvoorbeeld op een verregende land- en tuinbouwbeurs in de buitenlucht, waar het dragen van functioneel groen rubber aan de voeten meer regel dan uitzondering is. Maar is het geen Gucci of Dolce of Gabana of Hennes & Maurits dan is het niks, zo is het vooraf ingenomen standpunt. En de geofferde kandidaten? Die knikken, geïntimideerd door BN'ers en een complete cameraploeg, braaf mee. Je hebt eigenlijk wel gelijk.

Maar jah... het zit nog zo lekker hè? Die verdediging loopt doorgaans stuk op afkeurende blikken van Dolly Dot en Niksnooit. Die vervolgens met het slachtoffer mee naar huis gaan om de kledingkast voor het leeuwendeel af te keuren en met het grofvuil mee te geven. Inclusief die nog zo lekker zittende, maar o zo foute paarse woontrui.

Wil Schluter nu het programma als neo-fascistisch bestempelen? Ben je gek; dergelijke hoogdravende maatschappijkritiek laat ik graag over aan programma's als De Verborgen Kant van Nederland, Hart van Nederland of Probleemwijken. Maar De Modepolitie raakt wel datgene waar het vette-verfspotje van Postbus 51 ons deze dagen op wil wijzen; het belang van vrijheid. De vrijheid van meningsuiting, politieke of religieuze overtuiging, de vrijheid om aan je kont te trekken wat je wilt.

Dus; verzet. En dan niks geen gezeul met illegale krantjes tegen De Modepolitie, maar gewoon verbaal d'r hard tegenin. Wie wordt "aangehouden" door de Modepolitie, weigert vanaf nu alle medewerking. En spiegelt de afkeurende blikken over zijn/haar kleding richting duo DollyDot en Niksnooit, strakgekleed in de nieuwste modekleuren.

En dan komt die altijd zo intrigerende vraag van het duo; wat wil je eigenlijk uitdrukken met je kleding? Een korte, dodelijke blik volgt. En dan hard, heel hard, schreeuwen; "dat ik het godgodgloeiende verdomde koud heb als ik in m'n blote reet rondloop!".

Verzet!

0 reacties

Jokeren bij de AH

Door Wim Schluter

Gelukkig, ze zijn weer voorbij; de Jokerweken bij 's lands grootste grootgrutter Albert Heijn. Uitleg voor bezoekers van Super de Boer, Konmar of andersoortige supermarkten; de Jokerweken van de AH staan bekend om de stickertjes die je op de gekochte artikelen kon plakken. Die stickertjes geven tien (!) procent korting op de gekochte artikelen. Het aantal stickertjes wordt gelimiteerd tot vijf per supermarktbezoek. Dat Albert Heijn in de tussentijd alle artikelen in het assortiment circa vijftien procent in prijs heeft verhoogd, ontgaat ons - de vaste klanten - onmiddellijk. Verblind door de Joker-stickertjes.

Het stickerplakkende leger begaf zich de afgelopen weken strijdvaardig naar de winkel. In de winkel was het kiezen geblazen; voor welk product werd gekozen als het ging om de tien procent korting? Eenmaal vastgeplakt bleken de Joker-stickers hardnekkig te verwijderen. Wie eenmaal had geplakt, moest het niet in zijn hoofd halen op weg naar de kassa tegen een duurdere aankoop aan te lopen. Weg voordeel. Het opgejaagde gevoel werd alleen nog maar groter door de voordelen die de kruidenier je voorrekende op niet te missen bordjes op de schappen. Dit is de prijs; dit is de bonusprijs; dit is de prijs met een Joker-sticker; dit is je voordeel.

Om de verwarring compleet te maken, bleek het niet mogelijk om de korting te stickeren op toch al afgeprijsde producten. De bekende oranje/blauwe "35%-korting" stickers bleken niet samen te gaan met de Jokers. Pas bij de kassa kwam voor veel niet zo doorgewinterde AH-gangers deze aap uit de mouw. En dus moest er opnieuw gekozen en gestickerd worden.

Daarnaast bleken veel boodschappers de keuze voor de stickers pas te bepalen nadát de artikelen op de lopende band bij de kassa waren gezet. Het kassameisje werd om een momentje gevraagd om de juiste keuze te bepalen. Lange rijen tot gevolg, en dus nog meer tijd om in een langzaam aangroeiende rij te twijfelen; heb ik de juiste sticker op de juiste producten geplakt?

Badend in het zweet werd ik wakker; ik plakte vanavond de sticker op de kipfilet, terwijl het Sushi-pakket veel duurder was! En daarvoor had ik dus het volle pond neergelegd!! Het olijke Jokertje dat op de stickers stond en volop in de winkel hing, kreeg in mijn kleurrijke verbeelding een satanische grijns over zich. De Plaaggeest van Bassie & Adriaan. Jaap Stobbe meets The Exorcist. Zoiets.

Maar goddank; ze zijn weer voorbij. 't Zijn weer gewoon de "AH-Huismerkvoordeel"-weken. Of de "drie is twee"-bonusweken. Een strak prijsbeleid, dus geen keuzemomenten meer voor de consument. Dit is de prijs; dit ga je ervoor betalen; vergeet je tien procent. Heerlijk. Geen fratsen, dat scheelt.

0 reacties

Lekker hoor

Door Wim Schluter

De NS is een campagne begonnen om ons erop te attenderen dat er meer op het station is dan alleen treinen. Onder de ladingdekkende vlag Lekker op het Station wordt ons opgeroepen vooral gebruik te maken van die meerwaarde van stations.

Een pracht-campagne, inclusief simplistische tekeningetjes met leuke slogans zoals 'stap over op frisdrank', of 'spoor een pizza op'. Leuk hoor. Lekker, op het station.

Maar, weten die campagnemakers bij de NS eigenlijk wel dat het leeuwendeel van de bezoekers van het station er komt om euh... laten we zeggen; de trein te pakken? En dat er dus relatief weinig mensen zijn die zomaar 's middags van de bank af springen, onder het uitroepen van de kreet "naar het station?! Lekker!". Want laten we eerlijk zijn; zoveel valt er op bijvoorbeeld het Zwolse NS-station nou ook weer niet te beleven.

Een Broodjeszaak met dure meelballen met daarop een zweterig stuk kaas. Een bloemenzaak waar je voor de somma van 3 euro 95 een bosje tulpen kunt kopen - gek dat die bosjes op de markt maar 99 cent kosten. Er is een vettige frituurhoek, inclusief een uit de jaren '70 stammende snackmuur. Een Etos - wauw!, iedere dag nieuwe deo! - en een Bruna met een aangroeiende stapel Da Vinci Code's. En een Free Record Shop waar ik persoonlijk bij iedere aankoop het idee krijg dat ik de dikkelippensilliconentrilplaatvrouw van Hans Breukhoven loop te sponsoren. Dat was het wel zo'n beetje. Lekker hoor, op het station.

Hoe ik precies weet wat er allemaal te halen is op het station? Nou, ik krijg regelmatig de kans om het complete winkelaanbod te bewonderen. Overdag gáát het dan nog wel zo'n beetje. Maar wee je gebeentje als je na pakkumbeet tien uur 's avonds je aansluiting van Zwolle naar Kampen mist, en een half uurtje - of langer - mag doorbrengen op de perrons. Daar sta je dan; de winkels zijn dicht, op de Etos na. En om daar nou je wachttijd in door te brengen... Nou, nee. De stationsrestauratie is dicht, en in het tochterige glazen wachthokje bij spoor 12 ligt een onbestendig iemand te slapen naast een aangekoekte plas kots. Lekker, op het station.

Dus is het de hoogste tijd voor een nieuwe NS-campagne; Niet zo lekker, op het station. Met speciale aanbiedingen en olijke woordspelingen. Broodje "Trein gemist? Vloek maar even!". Bij het loket een biertje, in het kader van de actie Wissel drie euro in voor een lauw blikje bier!. Of een pizza "wie met de trein reist, spoort niet!" met extra koppelingskaas. Of het wisselende dagmenu "De aansluiting? Daar kunt u naar fluiten!".

Dan wordt 't pas lekker. Op het station.

0 reacties

Pleister erop!

Door Janske Mollen

Afvallen is afzien. Ik heb het er al eens meer over gehad. Niet gek, aangezien mijn leven vanaf mijn twaalfde een aaneenschakeling is van pogingen tot en victoriemomenten van afvallen. Net zo vaak afgewisseld met enorme dalen en mislukkingen.

Nu ken ik eigenlijk niemand die die dalen niet heeft gezien of gekend. Iedereen die ooit heeft gelijnd kent de moeilijkheden, de valkuilen en de beloften die nieuwe flitsende di�ten je doen beloven vanaf kekke tijdschriftcovers en die eigenlijk nooit bewaarheid worden. Ik heb ze lang niet allemaal gedaan. Het droog-brood-dieet en het sap-dieet vond ik altijd maar eenzijdige eetpatronen waar ik vantevoren al van verwachtte ze niet vol te kunnen houden. Een fanatieke sporter ben ik nooit geweest, laat staan dat ik de ambitie heb het te worden. Dan blijft er niks anders over dan evenwichtig met eten omgaan.

En daar heb ik nu juist mijn buik vol van. Want evenwichtig met je eten omgaan is meer dan saai. Da's dodelijk saai. Het betekent dat alles wat eten leuk en lekker maakt - net als het leven - wegvalt. Dus je kunt je voorstellen dat ik dolgelukkig was toen ik de nieuwste ontwikkeling op afslankgebied op tv zag. De Perfect Slim Patch van L'Oreal. Een pleister die de vrouw helpt met afslanken. In de commercial verraderlijk genoeg op slanke modellen geplakt om het ideaalbeeld nog maar eens te versterken.

Een pleister? Om af te vallen? Kom nou toch mensen! Moet dit de zoveelste leugen worden voor de desperate vrouw die echt kilootjes kwijt wil? Een bierbuik? Hop, pleister erop en weg is dat vet! En het ergste is dat er dadelijk gefrustreerde afslankpogingvrouwen in een laatste wanhopige poging naar die ongetwijfeld dure pleisters grijpen. En keihard op hun bek gaan. Waarna de echte pleisters de wond moeten dichten.

Ik ga liever op mijn eigen voorwaarden op mijn bek. Hansaplast heb ik al in huis.

0 reacties

Profielschets

Door Wim Schluter

Goed: we moeten dus op zoek naar een nieuwe paus. Naar het schijnt - voor mij is het ook al weer 26 jaar geleden - gaan straks pakkumbeet 120 kardinalen in een besloten vergadering een nieuwe kiezen uit hun midden. Zou daar een profielschets aan ten grondslag liggen? Laten we 't eens proberen.

Voor de volslagen en praktizerende atheïsten onder ons; de paus wordt door de miljoenen Rooms-Katholieken in de wereld gezien als de plaatsvervanger van Christus op aarde. De eerste paus'achtige in die lijn was Petrus die - wederom een stukje verdergaande theologie - één van de vaste volgers van Jezus in zijn dagen was. De discipelen, goed zo! Komt de zondagschoolse kennis weer een beetje bovendrijven?

In totaal kende Jezus twaalf van die discipelen. Sommigen - Judas, met name - wat onbetrouwbaarder dan de anderen, maar toch; trouwe volgelingen. Eén van die twaalf was dus Petrus, visser van huis uit. Een soort Urker, denk ik. Grof gebouwd, ruwe knuisten van het netten ophalen en een verweerde kop met krullen. Niet de meest stabiele discipel. Naar verluidt probeerde hij Jezus na te doen bij het wandelen over het water en haalde een nat pak. Schijnt daarbij onder hoongelach en met eenn kwaaie kop door zijn collega's uit het water te zijn gehaald. Humor in het jaar nul.

En zo zijn er talloze voorbeelden van een falende en soms hardop twijfelende Petrus die op z'n bek gaat. Juist dié Petrus - en niet die heilige-boontjes Lucas, Johannes, Mattheus, Marcus etc. - werd uiteindelijk benoemd als eerste paus.

En nu moeten er dus uit die kardinalen in conclaaf een nieuwe paus worden gekozen, een waardig opvolger van Petrus. Ik zou kiezen voor juist die kardinaal die te laat binnenkomt, zijn hoofd ongenadig stoot aan een laaghangend stukje Sixtijnse kapel ("Au, Gòdver...") tijdens de plechtige gang naar de stembus struikelt over zijn habijt en bij het bidden voor het eten zijn kardinaalsmuts in de soep doet belanden. Dat wordt dus een paus die geen ellenlange encyclieken uitgeeft over iets als euthanasie, maar gewoon durft toe te geven; "Pfoe, wat is dat allemaal moeilijk. Het ligt ook zo gevoelig, hè?".

Een paus die op eerste paasdag bij het slaan van het kruis per ongeluk de microfoon voor zich raakt, en daarmee de geluidstechnici van Rai Uno de stuipen op het lijf jaagt. Een aarzelende, soms openlijk twijfelende paus. Dié moeten we hebben.

0 reacties

This site tracked by OneStat.com. Get your own free site tracker.